Vader en zoon, maar ook collega’s: ‘Hij trekt zich niks aan van mij en ik niet van hem’

Hoi Aldo en David, wat is precies jullie rol binnen Saxion?

Aldo: “Ik doe op dit moment een aantal verschillende dingen. Ik ben bijvoorbeeld bezig met het opzetten van een kenniskring Conscious Business. Daarnaast ben ik coördinator van een Top Talent Programma en docent bij International Business. Ik ben vooral bezig met onderwijsvernieuwing, omdat ik denk dat onderwijs veel leuker en aantrekkelijker kan voor zowel studenten als docenten en bedrijven. Ik vind het leuk om me met verschillende dingen bezig te houden en zou me niet fijn voelen met slechts één rol. Als je naar de maatschappij kijkt, zie je dat het onderwijs achterloopt. Dat vind ik jammer en daar wil ik graag wat aan doen.”

David: “Ik zit in het derde jaar van de opleiding Chemical Engineering en volg het Honours Programme 'Liberal Arts & Sciences: Global Citizenship'. Daarnaast ben ik betrokken bij wat projecten rond de Top Talent Programma’s en denk ik mee over hoe bijvoorbeeld studieloopbaanbegeleiding vormgegeven kan worden. Dat is vooral een kwestie van moeilijke vragen stellen en zorgen dat het niet alleen docenten zijn die dingen met elkaar bespreken over studenten. Het is druk, maar wel leuk druk. Ik vind het zelfs leuker dan mijn studie, dus ik spendeer er graag wat extra tijd aan.”

Zit die drang om wat extra’s te doen in jullie genen?

Aldo: “Laat ik maar ja zeggen, want ontkennen heeft toch geen zin. Ik vind het leuk om met heel veel mensen in verschillende posities in contact te zijn en daar een verbindende factor in te zijn. Dat heb ik altijd al gedaan. We hebben binnen Saxion veel verschillende academies en opleidingen, maar als je het van een afstand bekijkt, is het allemaal niet zo heel verschillend. Ik vind het interessant om te kijken waar we dat bij elkaar kunnen brengen en waar we van elkaar kunnen leren.”

Op welke momenten werken jullie vooral samen?

Aldo: "Vooral binnen het Top Talent Programma. Daar ben ik coördinator en kwam ik David opeens als collega tegen. Hij zit in een facilitator pool, waaraan hij als Top Talent-student wordt uitgeleend om over onderwijs te praten. Op een of andere manier zijn we elkaar toevallig tegengekomen."

En dan ben je vooral moeilijke vragen aan het stellen?

David: “Dat hoort daar heel erg bij.”

Ook aan je vader?

David: “Dat doe ik zeker. Tenminste, doe ik dat?”

Aldo: “Nou ja, moeilijke vragen in de zin van: waarom doe je wat je doet? En dat verbindt ons. Ik denk dat we heel sterk gemeen hebben dat we in een systeem zitten, maar dat we ook van buitenaf naar dat systeem kunnen kijken en ons af kunnen vragen waarom het systeem doet wat het doet. En heel vaak doen we dingen omdat we dat al heel lang doen. Mijn rol is dan – en ik vind het heel leuk om te zien dat David dat in zijn DNA heeft meegekregen – om lastige vragen te stellen: kan dat niet anders?”

Deed je dat thuis vroeger ook al, David?

David: “Dat kan je beter aan hem vragen, dat weet ik niet.”

Aldo: “Ja, volop!”

David: “Ik denk dat dat wel meer is geworden. Of misschien ben ik er bewuster van.”

Aldo: “Wat heel mooi is, en daar ben ik als vader heel trots op, is dat ik merk dat David geleerd heeft om heel erg zijn eigen stem te gebruiken, om gewoon te zeggen wat hij ziet. En dat hij kritisch kan zijn op zijn omgeving, ook al zijn het docenten of schoolleiders. Dat heeft hij bij Top Talent ontwikkeld. Dat is een bevestiging voor mij dat de Top Talent-programma’s een bijdrage leveren. Het is leuk om een vak te leren, maar het is nog veel belangrijker om een kritisch mens te zijn.”

Dat je zoon zich heeft ontwikkeld en dat Top Talent daaraan heeft bijgedragen, lijkt me voor jou een mooie win-win-situatie.

Aldo: “Zeker. Het is natuurlijk leuk dat je collega kan zijn van je zoon en je op een vergelijkbaar spoor zit. En dat hij zijn eigen positie durft in te nemen, ook als z’n vader of een docent erbij is. Het is toevallig tot stand gekomen, maar het werkt heel goed, omdat hij zich er niks van aantrekt dat ik er ben en ik er ook niks van aantrek dat hij er is. Je zou er ook last van kunnen hebben.”

Heb je er last van, David?

David: “Ik heb er zelf dus helemaal geen last van. Soms heb ik het idee dat andere mensen het lastiger vinden dan ikzelf. Dat ze denken dat ik het alleen maar doe omdat mijn vader het ook doet. Dat vul ik misschien zelf een beetje in, want ik heb het nog nooit iemand horen zeggen, maar zo’n gevoel krijg ik wel eens. Ik vind het verder wel prima, eigenlijk. Het maakt mij niet uit wie er naast me zit als ik aan het werk ben. Als het maar een beetje gezellig is.”

Aldo, met het Honours Programma ben je laatst naar Nepal geweest. Wat hebben jullie daar precies gedaan?

Aldo: “Wij vragen de studenten tijdens het Honours Programme vaak: wat wil jij met de rest van je leven doen? Mijn ervaring is, als gewezen bergbeklimmer, dat als je met elkaar heel erg actief bent in de natuur, je dichter bij jezelf komt en dit soort grote vragen beter kan beantwoorden. Studenten hebben daarom een quest trek gedaan, waarin zij zich hebben afgevraagd wie ze zijn en wat ze willen doen met hun leven. En ze hebben daar antwoorden op gevonden. We hebben dat overigens niet alleen voor onszelf gedaan. We hebben de reis namelijk zelf gefinancierd, maar ook voor een aantal Nepalse straatkinderen. Dat is ook mijn missie binnen mijn werk: ik vind het fijn dat mensen zichzelf ontwikkelen en geld kunnen verdienen, maar je moet wel realiseren dat je het niet alleen voor jezelf doet. Dat zit ook in het programma. Het is hard werken en het mag ook heel leuk zijn, maar het is goed om te beseffen dat je ook bij moet dragen aan de wereld. Vandaar dat we die tocht hebben gelopen met Nepalese straatkinderen. Dat was natuurlijk een life-changing experience voor onze studenten. En voor mij trouwens ook.”

Je bent een geoefend bergbeklimmer?

Aldo: "Ik ben heel fanatiek bergbeklimmer geweest, maar dat ben ik nu niet meer zo. Ik vind het nog altijd wel heel spannend en leuk, maar het is niet ongevaarlijk. Het gevaar is vooral dat mensen zichzelf overschatten en dat het er te veel worden. Ik vind het bijvoorbeeld heel zorgelijk dat mensen in de file op de Mount Everest lopen. Dat vind ik echt vreselijk. Dan heb ik de neiging om daar niet meer naartoe te gaan.” 

Ben jij ook van het bergbeklimmen, David?

David: “Ja, ik heb dat ook wel gedaan. Ik heb ook enkele klimcursussen gevolgd en ik vind het nog steeds heel erg leuk om te doen. We gingen vroeger op vakantie ook veel wandelen in de bergen. Dat vond ik toen al helemaal geweldig. Dan vonden m’n moeder, zus en broertje het wel genoeg en dan gingen wij met z’n tweeën nog een stuk verder. Zo is dat er een beetje ingeslopen. Toen ben ik dat zelf ook gaan doen.”

Gaan jullie nu nog wel eens samen de bergen in?

Aldo: “Eigenlijk komt het er niet meer van. We hebben ergens nog wel een paar plannetjes liggen. We zijn op dit moment meer aan het fietsen, dus we hebben nog het plan om een keer naar Rome te fietsen.”

David: “Dat plan staat er al vijf jaar. Dat moeten we een keer echt gaan doen.”

Aldo: “We zijn nog niet veel verder dan Beekbergen gekomen, maar het begin is er in ieder geval. Ach, Beekbergen, Rome… Kwestie van details.”

Hebben jullie binnen Saxion wel eens ruzie gehad?

Aldo: “Dat kan ik me niet herinneren.”

David: “Ik ook niet.”

Aldo: "We zijn het best wel eens niet eens, maar ik denk juist dat dat heel erg interessant is. 

David: “Precies. Zo sta ik er ook in.”

Dus dan zijn het meer inhoudelijke discussies. 

Beiden:“Ja.”

Aldo: “Het leidt niet direct tot emotie en boosheid, maar we zitten wel eens in een scherp gesprek. Kijk, ik vind het heel interessant om bijvoorbeeld zijn visie, vanuit zijn ervaring, los te laten op mijn Top Talent Programma. Daar kan je ook wel eens met elkaar van mening over verschillen, maar dat is alleen maar boeiend.”

David: “Daar kan je alleen maar van leren.”

Er staat natuurlijk wel een mooie fietstocht op het spel.

Aldo: “Ja, die gaat dan niet meer door natuurlijk.”

David: “Dat zou jammer zijn.”

Aldo: “Nee, dat komt wel goed. Daar ben ik van overtuigd.”