Directeur Rients Jorna zwaait af: ‘Blijf kijken naar kansen en mogelijkheden voor jezelf’

“Dat ik ooit bij Saxion ben komen werken was eigenlijk toeval. Ik was een afgestudeerde Neerlandicus uit Den Haag die reageerde op de functie van docent Nederlands bij de hbo-opleiding Toegepaste Huishoudwetenschappen en tot mijn verbazing, ik dacht namelijk dat zij meer een psycholoog zochten, werd ik aangenomen. In die tijd waren hbo-opleidingen allemaal aparte eilandjes en deze opleiding zat in een heel klein gebouw in Deventer en telde maar 350 leerlingen. Het was een kans en ik greep hem met beide handen aan. Binnen een aantal jaren groeide ik door naar een coördinerende rol en vervolgens was ik ook bezig met het opzetten van een nieuwe opleiding. Toegepaste Huishoudwetenschappen werd Facility Management. Daar kwam de Hogere Hotelschool bij en toen de opleiding Hoger Recreatief Toeristisch Onderwijs. Dat werd een mooie familie van drie opleidingen en daarna gingen opleidingen in de stad fuseren. Het werd de hogeschool IJsselland en vervolgens, na de fusie met Enschede, Saxion. 

De allereerste open dag die we hadden in het gebouw in Deventer; dat weet ik nog heel goed. Er zaten nog geen ramen in de kozijnen, het was ijskoud en het sneeuwde zelfs een beetje. We wilden echter graag dat nieuwe studenten het gebouw al zouden zien. De slogan van het gebouw was 'dit is het eerste onderwijsgebouw dat niet op een onderwijsgebouw lijkt'. En dat klopte; het leek er inderdaad niet op. In die tijd vroegen we ons nog af hoe groot de hogeschool gaan worden en dat het zó groot zou worden hadden we nooit kunnen vermoeden. 

Na twintig jaar als directeur van de HBS ben ik een aantal jaren verantwoordelijk geweest voor een project rondom praktijkgericht onderzoek bij Saxion. Vervolgens werd ik door het College van Bestuur gevraagd om directeur van AGZ te worden. En of je nou met verplegers en fysiotherapeuten werkt of met facilitair managers en hotelmanagers: ze hebben allemaal hart voor de zaak maar óók voor mensen. De hele samenleving bestaat natuurlijk ook uit aandacht geven aan elkaar, ook technische opleidingen maken dingen die bedoeld zijn om mensen te faciliteren. Als directeur zorgde ik er ook voor dat de mens centraal stond, maar dan wél altijd in mijn rol als directeur. Je kunt niet elke persoon als individu leren kennen. Er is een afstand en ook een zekere afstandelijkheid. Maar ik ben wel altijd met al die mensen bezig: dat er werk is, dat ze kunnen groeien en dat we het goed hebben met elkaar. Mijn belangrijkste principes waren daarbij altijd rechtvaardigheid en voorspelbaarheid. Dat mensen wisten wat ze aan me hadden, dat vond ik héél belangrijk. 

Ik heb in die 36 jaar vaak het gevoel gehad dat ik van baan veranderde, ondanks dat ik altijd bij Saxion bleef. Ik ben in de afgelopen zes jaar bijvoorbeeld ook gepromoveerd, dat is sinds een paar weken rond. Ik ben Saxion enorm dankbaar voor de ruimte en verantwoordelijkheid die ik heb gekregen en dat ik mijzelf altijd kon blijven ontwikkelen. Of je nu directeur, docent of student bent: blijf jezelf altijd ontwikkelen. Kijk elke keer naar nieuwe kansen. Als je de dagen tot je pensioen af gaat tellen gaat er iets verkeerd. 

In mijn jaren bij Saxion heb ik veel memorabele momenten meegemaakt. Tragisch, zoals de dood van een collega of een student, al dan niet door eigen keuze. Dat is enorm onwerkelijk, als iemand uit het leven verdwijnt, en dat vond ik altijd heel heftig. Maar memorabel in positieve zin vind ik de ontwikkeling van praktijkgericht onderzoek in een hogeschool. Ik geloof er enorm in als een hogeschool kiest om expliciet een onderzoeksagenda op te zetten om tot relevante verbeteringen in de praktijk te komen. Dat is een enorme kans voor een hogeschool waarbij je een universiteit het nakijken geeft. Ik hoop dan ook van harte dat hier meer tijd en energie heengaat, want dan kan Saxion de allerbeste school van Nederland, maar óók van Europa worden. 

Ik houd niet van het geven van schouderklopjes aan mezelf. Ik ben niet trots op mezelf. Ik heb geluk gehad, met de kansen en verantwoordelijkheden die ik heb gekregen. Dat het daarmee goed is gegaan. Dat ik alle groeikansen benut heb en dat mijn collega’s altijd plezierig waren. En natuurlijk ben ik trots op de Rients Jorna Scriptieaward, waarmee we durf, originaliteit en stoutmoedigheid belonen, maar ik ben niet expliciet trots op mezelf. Dat mogen anderen bepalen en eventueel ook uitspreken.

Inmiddels werk ik niet meer bij Saxion. Mijn afscheid was spannend, want wie komt er nog na al die jaren, maar het was uiteindelijk een uitsnede van collega’s uit de hele periode en ik heb genoten.  Ik ben me nu aan het oriënteren op andere dingen. Zo ga ik lesgeven aan mensen die Nederlands niet als eerste taal hebben en ga ik kinderen uit een kwetsbaar milieu helpen met het doorstaan van de brugklasperiode, omdat bewezen is dat dat hen helpt in hun latere carrière. Daarnaast wil ik beter leren pianospelen, want dat houdt niet over. En misschien ga ik wel wat met mijn onderzoek doen. Stilzitten? Nee. Misschien iets vaker dan voorheen, maar ik ga zéker niet alleen maar stilzitten!”