Fysiotherapie-student Cheyenne is teamgenoot van Lieke Martens en hoopt op dubbelslag

Hoi Cheyenne, gefeliciteerd met het kampioenschap! Hebben jullie het goed gevierd?

“Ja, zeker. We moesten na het laatste fluitsignaal van onze wedstrijd bij PSV nog even wachten op de uitslag van Ajax, maar toen we hoorden dat het daar 1-1 was geworden, renden we allemaal het veld op en waren we hartstikke blij. Toen hebben we het op daar op de club even gevierd en zijn we die avond met familie en vrienden naar het hotel gegaan. Later zijn we gehuldigd in het stadion na een wedstrijd van FC Twente tegen Cambuur en we zijn vier dagen naar Ibiza geweest met het team. Daar hebben we het goed gevierd, dus we zijn nu even klaar met feestvieren.”

Klinkt goed! Hoe is het voor jou eigenlijk allemaal begonnen?

“Ik ben begonnen bij SV Dedemsvaart. Daar deed ik altijd al met de jongens mee en dan zag je de mensen vaak kijken: hoezo doet er een meisje mee? Dan maakte ik een mooie actie en werden die monden wel gesnoerd. Dat was mooi. Jongens onderschatten je vaak, maar ik denk dat ze tegenwoordig wel begrijpen dat meisjes daadwerkelijk kunnen voetballen. Via een talentendag ben ik uiteindelijk bij FC Twente Onder 14 terecht gekomen en heb ik elke leeftijdscategorie daarna zo’n beetje doorlopen. Ik ben nu 21 en het wordt mijn elfde seizoen bij FC Twente.”

En je maakte op je zestiende zelfs al je debuut in het eerste elftal.

“Klopt, maar ik denk dat dat bij vrouwenvoetbal iets makkelijker gaat. Steeds meer jonge talenten sluiten zich aan bij eerste selecties. Je zou denken dat ik met 21 jaar een van de jongste ben, maar ik heb aardig wat ploeggenoten die jonger zijn.”

Ben je ook fan van FC Twente?

“Nee, eigenlijk niet. Op die talentendag heb ik in een Feyenoord-tenue gevoetbald, haha. Die hebben helaas geen vrouwenteam, maar daar zijn ze mee bezig. Natuurlijk hoopte ik dat FC Twente kampioen werd in de Keuken Kampioen Divisie. Het is de club waar je voor speelt. En als ze volgend jaar in de Eredivisie voetballen, hoop ik dat ze zoveel mogelijk winnen.”

Was het altijd al een droom van je om profvoetbalster te worden?

“Ja, maar vroeger had ik het echt niet verwacht. Ik ging naar die talentendag omdat ik het leuk vond om te doen. Ik had nooit verwacht dat ik hier zou komen. Als klein meisje voetbalde ik voor m’n plezier en bestond het niet echt dat je als vrouw naar de top kon. De laatste jaren besefte ik steeds meer dat ik daadwerkelijk een balletje kon trappen en werd mijn droom realistischer. Toen besefte ik pas echt dat ik dat doel wilde bereiken.”

Je hebt vorig jaar in een oefenwedstrijd zelfs al je debuut mogen maken in het Nederlands Elftal. Hoe was dat voor jou?

“Ja, vorig jaar, ergens eind februari, werd ik opeens gebeld, terwijl ik op m’n stage zat: ik stond op de standby-lijst. Dus als iemand geblesseerd zou raken, mocht ik mee. Die woensdagochtend zei mijn trainer bij FC Twente tijdens de training ‘Cheyenne, morgen ben je er niet’, maar ik dacht dat hij een grapje maakte. Later zei hij opeens: ‘Je gaat naar Schiphol.’ Toen besefte ik pas: ik moet naar het nationale team.”

En toen?

“Ik moest helemaal alleen met het vliegtuig, terwijl ik nog nooit alleen gevlogen had. Ik ben met dat soort dingen iemand die altijd de rest volgt en denkt: ik zie het wel. En dan moest ik ook nog eens overstappen.”

Haha, is dat gelukt?

“Ja, dat ging gelukkig prima. Daar verbaasde ik me over: er is helemaal niks verkeerd gegaan. Ik kwam om één uur ’s nachts aan op de kamer en toen heb ik me voorgesteld aan mijn teamgenoten. Donderdag hebben we getraind en vrijdag hadden we al de wedstrijd.” 

Hoe was het om met onder meer Lieke Martens op het veld te staan?

“Lieke en wat anderen zaten op de bank, maar ze viel wel in. Ze zijn hartstikke normaal en praten gewoon met je. Ze willen dat je zo snel mogelijk wordt opgenomen in de groep, dus die doen echt moeite om je bij de groep te betrekken.”

En toen scoorde je ook nog een prachtig doelpunt.

“Ja, dat was mooi. Als je zo je debuut maakt, blijft je naam beter hangen dan dat je helemaal niet opvalt tijdens de wedstrijd. Na de wedstrijd keek ik op mijn telefoon en die stond echt helemaal vol. Je debuut blijft je natuurlijk altijd bij, maar dit was heel wel speciaal om mee te maken. Daarna heb ik geen minuten meer gemaakt, dus ik loop wat betreft doelpunten één op één, haha. 

Nu sta je wederom op een standby-lijst, maar dan voor het WK van deze zomer in Frankrijk. Hoe schat je de kans in dat je mee mag?

“Ik heb geen idee. Het hangt af van anderen. De selectie is bekend, dus er moet iemand uitvallen en dan zien we verder. Ik train mee met nog een paar andere meiden en ik kan wel gaan hopen, maar als het niet gebeurt, ben ik weer teleurgesteld. Als het gebeurt, ben ik er klaar voor en als het niet gebeurt, hoop ik natuurlijk dat ze het hoogst haalbare bereiken daar.”

Wanneer hoor je daar meer over?

“Het WK is in juni. Ik train nu nog met hen mee en daarna krijg ik een individueel programma, omdat ik met de Onder 23 naar een toernooi in Zweden ga. Daarna ligt het aan wat de selectie doet. Ik ga sowieso naar het WK, want we gaan met een paar meiden uit het team een weekend naar Frankrijk om als supporter de wedstrijd tegen Kameroen te bekijken. Al hoop ik natuurlijk dat ik er als speler naartoe kan.”

Je zit daarnaast in je derde jaar van de opleiding Fysiotherapie. Hoe gaat dat?

“De afgelopen tweeënhalf jaar ging het heel goed. Ik heb nooit een toets hoeven herkansen, maar dit half jaar volg ik een minor en is er maar één klas. Daardoor kan ik niks inhalen met een andere klas als ik met het nationale team weg ben en dus mis ik heel veel. Het wordt nu dus moeilijk, maar we zullen zien hoe het gaat.”

Je maakt gebruik van de topsportregeling. Helpt dat je een beetje?

“Ja, praktijktoetsen mag ik verplaatsen, maar voor theorietoetsen is dat lastig. Ik kan wel altijd een derde kans aanvragen, dus dat is fijn. Al heb ik dat nog niet hoeven doen. Ik vind colleges minder erg om te missen, want die kun je teruglezen. Ik heb eens in de zoveel tijd een gesprek met mijn SLB’er om te kijken hoe het gaat. Dat is fijn, maar ik moet vooral zelf zorgen dat ik realistischer ga worden en niet alles in één keer wil halen. Ik wil de lijn graag doortrekken, maar nu ik zoveel afwezig ben, wordt dat lastiger. Ik ben zo perfectionistisch dat ik alles wil halen, maar dat is eigenlijk niet realistisch.”

Het is wel handig dat je straks je eigen enkels kan intapen bij een blessure. 

“Haha, ik heb nu gelukkig geen tape nodig, maar ik kan mijn eigen enkels tapen inderdaad. Dat heb ik wel een tijdje gedaan.”

Wat is nu je ambitie? 

“Ik wil kijken wat het hoogst haalbare is in het voetbal, maar ik wil ook zo snel mogelijk mijn papiertje halen. Dan kan ik misschien de stap zetten naar het buitenland. Dat is nu afhankelijk van school. Verder weet ik nog niet wat ik binnen de fysiotherapie wil. Ik vind alles leuk. Misschien in de sport, omdat ik daar al zo lang in heb gezeten, maar misschien juist niet: dat ik een andere kant wil zien. Dat houd ik nog een beetje open.”

Zal je sowieso moeten blijven werken naast je voetbalcarrière? 

“Nu ben ik student en kan ik er prima van leven, maar als ik een huisje wil wel. En ik ben iemand die wat wíl doen. In Engeland ben je als profvoetbalster de hele dag op de club, maar bij Twente kun je wel een paar uur per week werken. Als het kan, wil ik er iets naast doen, voor zover dat haalbaar is. Ook voor mijn eigen ervaring. Het is afwachten hoe mijn carrière loopt.”

In welk land zou je hierna graag eens spelen?

“Engeland trekt mij het meest. Ook omdat ik die competitie echt goed vindt. Het zijn allemaal goede clubs en er zitten niet echt mindere tussen. Soms kijk ik de wedstrijden via livestreams, maar het is niet dat ik ervoor thuisblijf. Ik zoek de uitslagen altijd wel even op. Ook omdat er wat meiden van het nationale team voetballen en ik benieuwd ben hoe zij het hebben gedaan: hebben ze gespeeld, gewonnen, gescoord? Dat houd ik altijd wel bij.”

Wat vinden je docenten en medestudenten ervan dat je profvoetbalster bent?

“Dat is altijd leuk. Net kwam ik een docent tegen die altijd even vraagt hoe het met de voetbal gaat. Normaal ben ik er niet zo van om met iedereen over voetbal te praten, maar het is toch leuk dat ze interesse tonen in wat je naast je studie doet. Ze hebben er respect voor dat ik het allemaal combineer, dus dat is fijn.”

Je mag er ook wel trots op zijn toch?

“Ja, dat is zeker waar. Ik mag er trots op zijn. Het is hopen dat het zo doorgaat, maar volgend jaar moet ik afstuderen, dus dat wordt lastig. We zullen zien wat haalbaar is.”

Weet je al hoe je dat gaat doen?

“Ik ga twee keer vijf maanden op stage en doe mijn onderzoek waarschijnlijk samen met een vriendin. Dat is fijn, want dan zit er wat meer druk achter. We moeten wel goede afspraken maken. Stel dat het voor mij niet haalbaar is, moet zij gewoon verder kunnen. Zij snapt mijn situatie gelukkig. Ik ben al sinds het eerste jaar met haar bevriend, dus dat zit wel goed.”

Tot slot: je hbo-diploma of een toernooi spelen met het Nederlands Elftal?

“Dan kies ik voor het Nederlands Elftal. Ja, hoe sneller hoe beter. Ik wil zoveel mogelijk spelen bij Oranje. Mijn diploma halen kan altijd nog, al wil ik dat zo snel mogelijk doen. Als ik over twee jaar op het EK sta mét een hbo-diploma op zak, ben ik helemaal tevreden. Dan heb ik alles wat ik wil hebben. Dat zou het mooiste zijn.”