DSC_2227.JPG
Studentenleven

Saxion Nomads #4: Jorien en Jasper hielpen de Indonesische bevolking na aardbevingen op Lombok

Tom Wassink
Tom Wassink Leestijd Minuten

Veel studenten hebben het op hun bucketlist staan: reizen. Maar waarom wachten tot je je papiertje hebt? Elk jaar slaan tal van Saxion-studenten hun vleugels uit om te studeren in het buitenland. Vierdejaars Social Work-student Jorien ten Barge zat vanaf februari samen met studiegenoot Jasper Huizinga op het Indonesische eiland Lombok om de bevolking te helpen die het afgelopen jaar werd getroffen door meerdere aardbevingen.

Hoi Jorien, waarom hebben jullie ervoor gekozen om naar het buitenland te gaan?

“Jasper en ik zijn allebei erg gericht op het buitenland. We hebben al veel Europese jeugduitwisselingen bijgewoond. We vinden het leuk om echt wat van onze opleiding te maken en alle kansen te pakken die er zijn. Jasper is vorig jaar ook een half jaar in Indonesië geweest om stage te lopen bij de federale overheid, waar hij sociaal werker was bij een safehouse voor meisjes en een strafrechtelijke instelling voor jongens. Door zijn verhalen over Indonesië ben ik erg enthousiast geworden om hier ook naartoe te gaan. Ik ben nog nooit zo ver buiten Europa geweest, dus het leek me een mooie kans om er meteen alles uit te halen. Jasper en ik zijn nu al drie jaar beste vrienden. We kennen elkaar door en door en het leek ons een heel goed idee om samen een project op te zetten. We weten waar we elkaar op aanvullen en waar we elkaar in tegenwerken. Daarom zijn we een heel goed team.”

Wat deden jullie daar precies in Indonesië?

“We hebben net onze vrije minor afgerond op Lombok, in het gebied Medas. Vorig jaar augustus heeft hier een reeks zware aardbevingen plaatsgevonden, waardoor er veel schade is. Er zijn veel mensen omgekomen en heel veel mensen dakloos geraakt. Ons werkgebied, Medas Pintu Air, ligt op een erg ongunstige plek: het ligt officieel niet in het gebied van het epicentrum en het gebied heeft geen prioriteit voor de overheid, omdat er geen toeristen komen. Maar Medas is erg arm, zeventig procent van de huizen zijn vernietigd en ze zijn er niet in staat om alles weer op te bouwen. Een van de oorzaken hiervan is de kortetermijnvisie van de inwoners. Jasper en ik zijn gestart met het interviewen van belangrijke personen, zoals het dorpshoofd, mensen van betrokken organisaties, jeugdleiders en natuurlijk de inwoners zelf. Daardoor ontstond de focus op de jeugd van Medas Pintu Air, want zij zijn volgens hen de toekomst van het dorp. De jeugd had in het begin van ons project geen richting in hun leven: ze studeerden vaak niet verder dan de middelbare school en deden daarna veel ongeschoold werk, wat geen stabiliteit voor de lange termijn bood. Ze hadden veel ideeën over het verbeteren van het welzijn in het gebied, maar wisten niet waar ze moesten beginnen of hadden de middelen niet.”

Hoe hebben jullie de jeugd uiteindelijk geholpen?

“We zijn samen met hen een jeugdgroep gestart, waarmee we werken aan de verschillende uitdagingen. En we hebben veel dingen bereikt: er is een bibliotheek met zo’n 180 verschillende boeken over uiteenlopende onderwerpen, elke vrijdag is er een Engelse klas waar ze de basics leren, er zijn peergroups die zich bezighouden met nieuwe projecten, er is een kerngroep die de groep bestuurt en activeert en er is een meisjesgroep om de meisjes de kans te geven om uit hun beperkte levens te komen en van zich te laten horen. We hebben contact gelegd met een andere jeugdgroep vanuit de universiteit, die zich vanaf nu zo’n twee jaar lang aan onze groep zal binden en zal helpen om nieuwe projecten op te zetten, die de kwaliteit van leven in Medas Pintu Air verbeteren. Door al deze projecten is het gevoel van verantwoordelijkheid en initiatief bij de jeugd enorm toegenomen.”

De eerste keer was erg onwerkelijk; ik snapte niet wat er gebeurde. Jasper sprong op en meteen zag ik de stress in zijn ogen, daarvan schrok ik heel erg. Ik voelde de hele aarde heen en weer schommelen.

Social Work-student Jorien ten Barge over de aardbevingen op Lombok

Hoe kijken jullie terug op jullie minor?

“Dit is de beste stage die ik heb gehad tijdens mijn opleiding. We vonden het eerst best wel spannend om hieraan te beginnen, omdat het iets was wat we beiden nog nooit hadden gedaan: projecteigenaar zijn. Het voelt als heel veel verantwoordelijkheid, die aan de ene kant heel fijn is, maar ook wel een beetje beangstigend kan zijn. Een ding is zeker: het ligt in ieder geval ver buiten onze comfortzone en dat is iets wat we allebei heel erg leuk vinden.”

Hoe was het om de gevolgen van de aardbevingen te zien?

“Voor mij was het erg onwerkelijk. Ik had nog nooit een aardbeving meegemaakt en dus kon ik me er niks bij voorstellen, ook niet hoe erg de schade zou zijn. Meteen de eerste dag op Lombok zagen we al de schade: huizen die compleet zijn ingestort, wegen die zijn gescheurd en daartussen de mensen die hun leven leiden alsof er niks is gebeurd. Dat vond ik wel mooi om te zien, want ik zou het heel erg lastig vinden als mijn veilige plek in een keer helemaal weg zou zijn, maar de mensen hier houden het heel luchtig en maken zelfs grappen over de aardbevingen.”

Hebben jullie zelf ook te maken gehad met aardbevingen?

“Tijdens ons verblijf hier hebben we drie keer een aardbeving meegemaakt. De eerste keer was erg onwerkelijk; ik snapte niet wat er gebeurde. Jasper sprong op en meteen zag ik de stress in zijn ogen, daarvan schrok ik heel erg. Ik voelde de hele aarde heen en weer schommelen. De mensen hier keken even op, maakten een grapje en gingen door met hun leven. Ik had er nog dagen last van, omdat ik weet dat er elk moment een nieuwe aardbeving kan komen, die alles kapot kan maken. De tweede aardbeving vond ik nog een stuk enger. Ik lag op mijn kamer op de eerste verdieping, toen ik ongeveer tien seconden van tevoren de aardbeving aan hoorde komen. Dit geluid zal ik nooit vergeten. Alles begon te schudden en ik weet nog dat Jasper en ik elkaar aankeken en meteen snapten wat er gaande was. Daarna zat ik zo vol met adrenaline dat ik er niet veel meer van weet. Er was veel paniek in de homestay en veel mensen gilden, dat maakte het nog enger. Ook hierna had ik weer een paar dagen last van de onzekerheid op een nieuwe aardbeving. De derde aardbeving was heel klein en ik twijfelde zelfs of ik niet gewoon zelf aan het bewegen en draaien was in bed.”

Hebben deze aardbevingen ergens ook geholpen om de hele situatie beter te begrijpen?

“Doordat ik het nu zelf heb ervaren, snap ik hoe de mensen zich gevoeld hebben, ook al was de aardbeving van vorig jaar augustus nog vele malen zwaarder. Hierdoor ben ik erg blij dat ik een bijdrage kan hebben aan het verbeteren van het leven van de bevolking. Jasper heeft de aardbeving in augustus meegemaakt. Hij kan hier heel veel over vertellen en we zijn bezig met een speciale vlog, waarin we de kijker meenemen in hoe die dag voor hem was. Het was voor hem iets dat hem nog lang heeft achtervolgd, zelfs toen hij al thuis was. Als er een trein langskwam, schrok hij op van de trillingen. Nu gaat het goed met hem en heeft hij deze situatie om kunnen zetten in dit mooie project.”

Hoe reageerde de lokale bevolking op jullie?

“Die reageerde heel erg heftig op ons en dat is iets dat we niet zo fijn vonden. Vooral in het gebied waar wij werken, waar bijna nog nooit witte mensen zijn geweest, was het in het begin erg moeilijk. Vanaf dag één werden we als helden ontvangen, terwijl we nog niks hadden gedaan. Iedereen schreeuwde ‘thank you’ naar ons. We zijn echt een bezienswaardigheid op heel Lombok, want dit eiland is nog niet zo toeristisch als bijvoorbeeld Bali. Vaak moeten we met onbekende mensen en baby’s op de foto. We hebben het idee dat we altijd heel bewust bezig moeten zijn met ons imago: iedereen in de buurt kent onze naam en weet dat we er zijn. Dat is soms wel lastig, want ook wij hebben wel eens een mindere dag, maar alsnog wordt er verwacht dat we iedereen begroeten of even een praatje maken. De mensen hier zijn erg dankbaar voor onze komst. Ze vinden het heel leuk dat mensen moeite doen om naar Lombok te komen en vooral wanneer ze merken dat ons Indonesisch steeds beter wordt.”

We hebben veel ups en downs gehad met het project. Dit heeft ons veel geleerd en onze band met elkaar en met onze jeugd nog sterker en specialer gemaakt.

Jorien over haar minor in Indonesië met studiegenoot en beste vriend Jasper Huizinga

Wat was het meest bijzondere aan jullie avontuur?

“Dat is toch echt wel het project dat we hier hebben opgezet. We zijn zo ontzettend trots op wat we hebben bereikt. We hebben ons helemaal overgegeven aan de cultuur, zodat we de mensen hier zo goed mogelijk kunnen helpen. We hebben bijvoorbeeld meegedaan met de Ramadan. Jasper had dit vorig jaar ook al gedaan, maar voor mij was dit iets nieuws. Doordat we meededen, kwamen we nog beter in contact met de jeugd en de lokale bevolking. We voelden mee met hun struggles en deelden mooie momenten, zoals het breken van de vast. We hebben veel ups en downs gehad met het project. Dit heeft ons veel geleerd en onze band met elkaar en met onze jeugd nog sterker en specialer gemaakt.”

Hebben jullie in jullie vrije tijd nog mooie dingen kunnen zien?

“We hebben ons zoveel mogelijk gericht op ons project. Van tevoren hadden we veel plannen gemaakt om te doen tijdens ons verblijf op Lombok, maar gezien de tijd die ons project kostte, is niet alles gelukt. Dat is wel heel jammer, maar voor de lange termijn zijn we erg blij dat we alles hebben gegeven voor dit project. We hebben wel wat dag- en weekendtripjes gemaakt naar mooie plekken. Zo hebben we een aantal keren het hippie-eiland Gili Trawangan bezocht. Vooral voor mij was dit het paradijs, aangezien ik eindelijk weer wat tegemoetkoming kreeg vanuit Indonesië voor mijn waarden en principes. Anders dan in Mataram, was het hier wél mogelijk om vegetarisch en veganistisch te eten. Dit leverde in Mataram veel gedoe op. Ook waren ze erg bewust bezig met het afvalprobleem en dat deed mij erg goed. In mijn vrije tijd heb ik er alles aan gedaan om bewustwording te creëren over klimaatissues. Hier kan ik heel veel over vertellen, maar dat doe ik wel een andere keer. Ook hebben we watervallen bezocht en hebben we een shorttrack gedaan op de berg Rinjani. Dit was ontzettend mooi en hier kregen we echt het Indonesië te zien zoals we dat in ons hoofd hadden: erg mooie natuur en het typische beeld van de rijstvelden.”

Wat was het leukste van jullie avontuur?

“Dat was het ervaren van een compleet nieuwe cultuur. Op sommige dagen lijkt alles wel haaks te staan op de Nederlandse cultuur. We zijn hierdoor onze eigen cultuur nog meer gaan waarderen en hebben tegelijkertijd ook dingen ervaren van de cultuur hier die we mee zullen nemen naar Nederland. De manier hoe mensen hier met stress omgaan is echt heel erg goed. Jasper en ik hebben zelfs een tattoo genomen van onze favoriete uitspraak ‘Pelan2’. Dit staat voor ‘Pelan-Pelan’, wat betekent: take it easy, doe het rustig aan. De mensen hier doen het zo rustig aan, dat ze niet de moeite nemen om Pelan-Pelan helemaal uit te schrijven, maar dat ze het zichzelf makkelijk maken door er gewoon een twee achter te zetten. We zijn zo gastvrij ontvangen door het gezin van de homestay waar we wonen, afscheid nemen gaat echt een drama worden. De maand van de Ramadan was ook een hele ervaring. Jasper en ik hebben drie weken meegedaan, maar daarna moesten we stoppen door ziekte. We zijn door de plaatselijke moskee uitgenodigd om, met hijab en al, mee te lopen met de parade aan het eind van de Ramadan.”

Wat hebben jullie geleerd van de periode op Lombok?

“Tijdens deze minor hebben we super veel geleerd: we weten nu hoe we een project moeten leiden in interculturele context, we weten wie we zijn als persoon én als professional en bovendien zijn we zwaar op de proef gesteld wat betreft onze waarden en principes. We hebben elkaar nog beter leren kennen en ontdekt dat we een superteam zijn. En natuurlijk hebben we onszelf maximaal ontwikkeld als professional. Ik voel me nu echt bekwaam om te beginnen in het werkveld. We zijn zo enthousiast voor soortgelijke projecten, dat we nu al zitten te bedenken wat we hierna kunnen doen. Peru lijkt ons wel wat. We hebben zoveel nieuwe vrienden gemaakt, waar we ontzettend veel interessante gesprekken mee hebben gehad en die ons veel nieuwe inzichten en informatie hebben gegeven. We kunnen eigenlijk wel acht A4-tjes volschrijven over wat we geleerd hebben.”

Kunnen jullie het andere studenten aanraden om in het buitenland te gaan studeren?

“Honderd procent. Het mag in het begin dan wel spannend zijn, maar het is echt de ervaring van je leven. Je leert zo ontzettend veel over jezelf en je eigen waardes. Je wordt elke keer weer op de proef gesteld, totdat je eindelijk snapt waar jij als persoon en als professional voor staat. We zijn ervan overtuigd dat je echt naar het buitenland moet zijn gegaan tijdens je opleiding. De wereld lijkt steeds kleiner te worden en het internationale contact daardoor steeds belangrijker. We hebben zoveel intense emoties ervaren, die we ons voor het leven zullen herinneren. We voelen ons wereldburger en zijn niet bang voor het onbekende. Ook al hebben we nu ons hele verhaal verteld: we kunnen niet in woorden uitdrukken hoe deze ervaring voor ons is geweest.”

Tom Wassink

Tom Wassink

Met een journalistieke én een marketingachtergrond is Tom Wassink als online redacteur bij de Dienst Marketing en Communicatie altijd op zoek naar een verhaal. In zijn vrije tijd houdt hij zich, zowel binnen als buiten de lijnen, vooral bezig met sport en dan in het bijzonder met voetbal.

Gerelateerde artikelen

BeidenVerschil.jpg Onderwijs

Wat is het verschil tussen Social Work en Toegepaste Psychologie? Studenten Irem en Nina praten je bij!

28 maart 2024
SaxionTV

Get Space, Make Room: slotexpositie artist in residence Tessa Wiegerinck

08 februari 2024
Onderzoek

Ben Boksebeld over armoede: wat zou jou nou helpen?