Sybren deelde zijn passie voor autocross met mensen die het zelf nooit kunnen ervaren: 'Een glimlach van oor tot oor'

Hoi Sybren, hoe ben je op dit idee gekomen?

“Ik doe sinds mijn 14e aan autocross, dat is nu dus vijf jaar lang. Mijn vader is ooit een keer begonnen met autocross en zo zijn mijn broers en ik daar eigenlijk ook in gerold; het is een familiehobby geworden. Eerst had ik wel moeite om iets te verzinnen wat bij de opdracht aansloot. Ik heb lang na zitten denken over hoe ik autocross kon koppelen aan een maatschappelijk doel. Tijdens mijn stage had ik al eerder met verstandelijk gehandicapten gewerkt en zo kwam ik uiteindelijk op het idee om verstandelijk gehandicapten mee te nemen in de crossauto, om een rondje op lager tempo te crossen.”

Dat klinkt als een ingewikkeld idee.

“Klopt, het ging ook zeker niet allemaal even makkelijk. Vlak bij ons huis in Rossum hebben we een schuur waar de auto’s opgeslagen staan voor reparatie, daarnaast ligt een weiland van goede kennissen. Die heb ik om toestemming gevraagd en zo was het mogelijk om daar te gaan crossen. Het lastige was vooral dat in zo’n crossauto in eerste instantie maar één stoel zit, gelukkig heb ik uiteindelijk samen met mijn broers en vader bedacht hoe we de auto zo om konden bouwen dat het wél mogelijk was. Vervolgens heb ik via mijn eigen netwerk enthousiaste mensen kunnen vinden, die het een leuk idee leek om mee te rijden in mijn crossauto.”

Hoe ging het crossen dan?

“Ik heb eigenlijk met iedere jongen hetzelfde rondje gereden. Natuurlijk was het wel steeds aftasten: bij welk tempo voelen zij zich comfortabel en willen ze één of meerdere rondjes? Er was een jongen die in eerste instantie maar één rondje durfde, maar uiteindelijk hebben wij er vijf gereden. Natuurlijk hebben we wel goed in de gaten gehouden dat de jongens allemaal ongeveer even lang mee waren geweest; daar zijn zij natuurlijk ook gevoelig voor.”

Hoe voelde het voor jou toen je de reacties van de jongens zag?

“In eerste instantie merkte ik niet echt wat de jongens ervan vonden: ik was natuurlijk bezig met het rijden en dan kijk ik niet continu naar de uitdrukkingen van die jongens. Later kon ik wel filmpjes terugkijken die met een camera, gericht op de jongens in de auto, waren opgenomen. Als je dan hun reacties terugziet, krijg je wel echt een mooi en warm gevoel. Iedere jongen stapte de auto uit met een glimlach van oor tot oor.”

Wat waren de reacties om jou heen?

“De mensen om mij heen hadden het eigenlijk helemaal niet aan zien komen. We hadden het uiteindelijk op de Facebook-pagina van ons raceteam gezet en daar kwamen alleen maar positieve reacties op. Het ging zelfs rond in ons dorp. Ik werd tijdens het dorpsfeest de dag na het crossen wel eens op de schouder getikt en dan zeiden ze: ‘Wat leuk en mooi dat je dat zo gedaan hebt.’”

Zou je het nog een keer doen of was het eenmalig?

“We hebben gekeken om het nog een tweede keer te doen, maar het lijkt ons lastig om het weer zo mooi en speciaal te maken als de eerste keer. Ook zitten we erover na te denken om de auto die nu gebruikt is te verkopen. Andere crossauto’s zijn alleen totaal anders dan de crossauto die nu is gebruikt: deze kunnen door een gebrek aan ruimte niet omgebouwd worden tot een crossauto voor twee personen. Dat maakt het dus ook niet makkelijk.”

Wat zou je hieruit mee willen geven aan anderen?

“Ik zou vooral tegen anderen willen zeggen van: goh, als je iets hebt wat je met jongeren met een verstandelijke beperking kan doen, doe dat, want de ouders en de jongeren zijn je echt enorm dankbaar. Zoals de foto’s op mijn LinkedIn al laten zien: elke jongen staat er met een glimlach van oor tot oor en dat is het echt meer dan waard.”