‘Als ik van Saxion naar huis rijd, denk ik: ik heb iets nuttigs gedaan’

We vinden Okke Wensing zelf bij bij de dienst Onderwijs Student Support (OSS), waar hij binnen het Student Support Centre werkzaam is in het pre-team. “Dat is het team dat onder andere zorgdraagt voor de aansluiting van het voortgezet onderwijs en het mbo. Richting Saxion, maar ook weer richting de universiteit. De instroom én de uitstroom dus. In die hele keten zijn onderzoekers, projectleiders en andere inhoudelijke collega’s bezig om te zorgen dat studenten zo goed mogelijk in, door en uit kunnen stromen.”

Verschillende petten

Zelf heeft hij binnen zijn team verschillende petten op. Juist dát vindt hij zo’n leuk aspect aan zijn baan, vertelt Okke. Over die petten: “Ik ben als kwartiermaker met een aantal collega’s bezig een Student Academy te bouwen. Om de binding met én tussen onze studenten te versterken. M’n andere pet, eigenlijk de hoofdrol, is die van trainer. Ik train studenten die andere studenten in het 100 dagen-programma en de MHBO-programma’s begeleiden. Het gaat om aankomende studenten die vaak nog op de havo of het mbo zitten. Voordat ze gaan studeren, worden ze al gecoacht door Saxion-studentcoaches. Mogelijk al vanaf april.”

Autismecoach

In de training begeleidt Okke zijn coachees bij het oefenen van psychologische en professionele gespreksvoering, maar ook bij contextuele awareness: wat doet de omgeving met jou en wat doe jij met de omgeving? “Het is ontzettend leuk om te doen, omdat het zo veelomvattend en overstijgend is. Want eigenlijk draait het om de vraag: wat heb je anno 2024 nodig als mens? Hoe houd je jezelf staande, wat inspireert jou, waar kun je gebruik van maken? Dat zijn waardevolle, maar grote vragen.” Daarnaast, zo vertelt Okke, is hij deze maand voor twee dagdelen per week gestart als autismecoach binnen Saxion. “Daar komt ook wel mijn achtergrond in de hulpverlening om de hoek kijken, voordat ik in 2006 bij Saxion kwam werken.”

Stapelaar

Een ‘stapelaar’ noemt hij zichzelf. Van mavo tot master, met de nodige wereldreizen en tussentijdse buitenlandse woonadressen. Uiteindelijk startte hij na zijn deeltijdopleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening (SPH) in de justitiële hulpverlening. “Denk daarbij aan internaten. Daarna ben ik schoolmaatschappelijk werker en maatschappelijk werker geweest. Vervolgens heb ik ook nog gewerkt met verstandelijk beperkte jongeren.” En wanneer kwam Saxion in beeld? “In 2006 werd ik benaderd door Raimond Bartelink (destijds werkzaam bij Saxion), die mijn stagebegeleider was geweest. Of ik hier geen docent wilde worden. Ik had geen moment aan die mogelijkheid gedacht. Zelf was ik bij Raimond op bezoek om te vragen of hij drie stagiaires beschikbaar had, voor mijn werkgever. Raimond vroeg toen: wil jij hier niet aan onze eerstejaars studenten komen vertellen wat je allemaal in je werk doet?” Okke stemde in. Voor een jaartje, zo dacht hij: “Zo zag ik het ook echt. Maar de tijd vloog. Van 2006 tot 2011 was ik docent SPH. Daarna mocht ik, naast het docentschap, de rol van teamleider vervullen.”

Geluksgevoel

Drie jaar later zette Okke de stap naar teammanager en vervulde hij een rol in het management van de Academie Mens en Maatschappij. “Toen ik dat een tijdje gedaan had, vond ik het goed om eens buiten de deur te kijken en verruilde ik Saxion voor een andere onderwijsinstelling. Maar ik keerde terug bij Saxion, na een paar jaar. Ik merk dat ik goed op mijn plek zit hier. Bij het Student Support Centre ervaar ik echt een geluksgevoel in mijn werk.” Waar zit ‘m dat in? Kan hij er de vinger op leggen? [denkt even na] “Dat ik studenten met een ondersteuningsbehoefte vindt en dat ze míj weten te vinden. Dat ze de ondersteuning waarderen. Ja, ik heb het gevoel dat ik bijdraag aan hun welzijn en ontwikkeling. Oprecht: ik stap vijf dagen per week met een goed gevoel op de fiets naar het werk. Ik heb er elke dag zin in. En als ik van Saxion naar huis rijd, denk ik: ik heb iets nuttigs gedaan. Het klinkt misschien gek, maar dat zorgt ervoor dat ik mezelf dit werk nog een hele tijd zie doen. Omdat het elke keer anders is. Sommige studenten zie ik na tien, vijftien jaar terug. Ze zoeken me weer op, met de vraag hoe het met me gaat. Dat versterkt dat gevoel van verbinding en relevantie alleen maar.”

Vertrouwen

Had Okke zich ooit voor kunnen stellen dat hij vanuit de hulpverlening in het onderwijs terecht zou komen? “Nee, heel lang niet. Maar tijdens mijn master Special Educational Needs ging ik wel nadenken. Ik heb daar jarenlang tegenop gezien, maar ik vond de lesstof zo interessant dat ik er doorheen schoot. En weet je, ik ben nu 45. Ik zie dat als ‘op de helft van je leven’. Een moment waarop je naar jezelf kijkt. Doe ik het goed? Doe ik het goede? Kan ik nog een pad inslaan om in mezelf te investeren, omdat ik denk ergens meerwaarde te kunnen bieden? Maar ik zit nu goed op mijn plek. De verschillende rollen die ik hier vervul, zijn voor mezelf goud waard. Ik heb het Saxion-netwerk voor de kwartiermakersrol. Ik heb de inhoudelijke kennis om studenten te trainen, die op hun beurt andere studenten verder helpen en begeleiden. En ik heb de papieren voor autisme-coaching.” Wat die laatste rol betreft, wil Okke kijken of hij zich nog wat kan ontwikkelen. “Dat vertrouwen krijg ik. Dat is mooi. Ik ben ontzettend benieuwd wat er op me af gaat komen en kijk ook uit naar de samenwerking met de psychologen en decanen. Dat bouwen we nu met elkaar op.”

Werk-privé-balans

Hoe ervaart Okke Saxion als organisatie? “Ik denk dat we er lang tegenaan gehikt hebben om te willen zien wat technologie écht kan betekenen in ons werk. Dat zal niet anders zijn dan bij andere organisaties. Door corona moesten we bij Saxion heel snel online en dat is over het algemeen heel goed verlopen. Ik vind het zo mooi dat we nu ook zien welke voordelen dat biedt voor de werk-privé-balans in ons werk. We kunnen thuiswerken om meters te maken. Ik ervaar veel regie op mijn werkweek. Maar ik ben ook veel op de vloer, want het onderlinge contact met collega’s en studenten is belangrijk. Wij hebben een druk huishouden: twee pubers, mijn vrouw studeert in deeltijd. Dus ik heb ook de pet van vader op. En ik vind het fijn mijn werk zo in te kunnen delen, dat ik het goed volhoud. Daar ben ik heel gelukkig mee en dat doet Saxion goed. Wel moet je als team natuurlijk wel de momenten organiseren waarop je samenwerkt. Wij doen dat deels online en deels offline. Die structuur werkt prima.”

Veelzeggend

En kansen? Ziet hij die ook nog voor Saxion? “Ik heb binnen verschillende academies gewerkt en ik werk nu bij een dienst. In zo’n grote organisatie heeft elke eenheid ook zijn eigenheid, een eigen cultuur. Overal vind je wat en laat je wat. Ik vind het juist mooi dat ik al die verschillende onderdelen van Saxion heb kunnen ontdekken. Over het algemeen vind ik dat er nog beter samengewerkt kan worden, over de grenzen van de opleidingen, academies en diensten heen. Aan de andere kant vind ik het veelzeggend dat veel mensen langer bij Saxion willen blijven werken, het niet na een jaartje voor gezien houden. Dat zegt wel iets, denk ik.”

Wereldburger

Welke advies heeft Okke aan mensen die kennismaking met Saxion overwegen? Het brengt ons eigenlijk weer bij het begin van ons gesprek: “Tegen hen zou ik willen zeggen: ga eens praten met drie verschillende mensen die bij Saxion werken. Dan kom je erachter dat er veel meer te doen is, dan je misschien wel vermoedt. Bij een hogeschool denkt iedereen aan lesgeven. Maar eigenlijk zijn we anno 2024 een ontwikkelplek. En dat kun je zo breed maken als je wilt, want we doen zóveel. We leiden studenten niet alleen op tot een vak, maar ook om wereldburger te worden. Daarbij gaat het om: wie ben jij, wat is jouw plek in de wereld, hoe verhoud je je tot anderen, wat is jouw standpunt? Belangrijke vragen, als je ziet hoeveel conflicten er in de wereld zijn. En zelf leer ik zoveel van onze studenten. Ik moet direct denken aan een nagesprek met een student, die mij en zijn klasgenoten meenam in alle vormen van gendergerichtheid en geaardheid die we tegenwoordig onderscheiden, naast het beeld dat ik had van homoseksualiteit. Hij vertelde daar zo mooi over. Ik wil dat soort dingen weten, want dan kan ik er ook weer met mijn eigen kinderen over praten. Daarom vind ik het hier bij Saxion zo leuk. Ik ben nog lang niet uitgeleerd.”

Fotografie: Thomas Busschers