'Een radiospotje veranderde mijn leven': Limke's aangrijpende verhaal over de strijd tegen anorexia

Anorexia sloop haar leven in. “Wat onschuldig begon, werd een serieuze verslaving. Ik liet af en toe koekjes of chips weg. Dat gaf me een goed gevoel en dus begon ik steeds minder te eten. Ook sportte ik veel. Ik wilde presteren en moest van mezelf de beste zijn. Mezelf bewijzen vond ik belangrijk en daaruit haalde ik waardering.” Al snel verloor Limke gewicht en kreeg ze complimenten over haar slankere lichaam. Slank werd dun en op haar zestiende bereikte ze een dieptepunt. De eetstoornis beheerste haar leven. “Soms at ik slechts één enkele kiwi per dag. Het klinkt misschien gek, maar ik dacht echt dat ik goed bezig was. Ik had een soort ‘ik hoef niet te voelen’-gevoel en dat werkte verslavend.” 

Huisje, boompje, beestje, niet altijd een feestje

Jarenlang voldeed Limke aan allerlei verwachtingen en standaarden. Ze ging studeren, studeerde keurig binnen de gestelde tijd met hoge cijfers af, kreeg een baan en woonde samen. Voor de buitenwereld ‘picture perfect’. “Maar van binnen voelde ik me hartstikke rot, en was er een intense leegte. Tijdens mijn tweede baan heb ik mezelf overvraagd en viel ik in een zwart gat. Ondertussen had ik gelukkig hulp en had ik inmiddels weer leren eten.”

Limke kiest haar woorden zorgvuldig. Soms laat ze een lange, indringende stilte vallen, die haar verhaal nog meer kracht bijzet. “Op die bewuste zwarte dag, dacht ik terug aan reclamespotje op de radio. Wat ik las op de website, veranderde mijn leven. Door een ervaringsverhaal voelde ik me erkend en was er weer motivatie om te leven." Limke ging met onbetaald verlof en besloot te werken aan zichzelf. Ze volgde een intensieve therapie.

‘Het gaat niet om eten’

Groepsbehandeling is samen werken aan herstel, met daarbij de nodige uitdagingen en ‘eetstoornis’-sluwigheden. “We letten echt op elkaar. Als jij twee eetlepels granola door je yoghurt deed en de rest drie, moest jij er ook drie”, vertelt ze. “Die maand gaf me een boost, maar daarna begon het pas echt. Meditatie, stilte, muziek en creatieve therapie hielpen. Ik ging weer eten en ontdekte dat een eetstoornis niet om eten, maar om iets onderliggends draait. Voor iedereen die verstrikt in een eetstoornis raakt, heeft eten of niet eten een andere betekenis. Voor mij stond de eetstoornis voor controle, zelfvertrouwen, bevestiging en houvast. Door niet te eten, hoefde ik niet te voelen.” Limke merkt dat bepaalde patronen uit de periode dat ze in een eetstoornis zat, in haar leven terugkeren. Hiermee is ze ook nu nog aan het werk. “Het liefste wil ik alles alleen doen om het onder controle te houden, maar dat hoort niet want dat is ontzettend eenzaam. In mij zit een meisje dat schreeuwt om liefde, steun en hulp. Mijn stoornis hield me daarvan weg, maar inmiddels durf ik weer toereikend, open en eerlijk te zijn en is hulp vragen geen taboe meer. Hoewel ik dat wel dacht, is dat namelijk niet eng.”

Wees menselijk 

Therapie en behandelingen vormen hoe Limke vanuit haar huidige professie als adviseur en projectmedewerker in de zorg naar hulpverlening kijkt. Voor de social workers in de zaal heeft ze één belangrijke tip. “Pak niet meteen het boek met standaard behandelingen erbij, maar toon je menselijkheid. Durf te voelen. Empathie en begrip zijn écht belangrijk om iemand te kunnen helpen. Iedereen is anders, dus je kunt niet verwachten dat er één recept is dat werkt. Je mag je, ook als hulpverlener, kwetsbaar opstellen. ”Dan weet je het maar even niet. “Je kunt altijd terugkeren naar een natuurlijke stilte. Ook dat is een antwoord.”