Misschien kennen jullie me nog van mijn eerdere blogs, waar ik jullie elke twee weken op de hoogte hield van mijn belevenissen als stagiaire bij een Public Relations bureau in wereldstad New York. Nu is het tijd voor mijn volgende avontuur: een halfjaar lang lessen volgen aan Universitat Jaume I in Spanje!
Na mijn aankomst in Castellón de la Plana had ik nog een weekje de tijd voordat de lessen zouden beginnen. Dit gaf me de kans om de laatste dingen te regelen voor de aanvang van het schooljaar – in mijn vakkenpakket moest toch nog het één en ander gewijzigd worden – en mijn nieuwe huisgenoten te leren kennen. Ik deel het studentenhuis in Grau de Castellón met vier andere meisjes: Emma en Emily uit Frankrijk en Celeste en Francesca uit Italië. Ze zijn allemaal superlief en we konden het direct goed met elkaar vinden.
Wel was de communicatie soms lastig in het begin. Niet al mijn huisgenoten spraken even goed Engels en ik kwam erachter dat het volgen van Spaanse lessen op Saxion toch net iets anders is dan het voeren van volledige gesprekken in het Spaans. Dit leidde soms tot aparte situaties: zo had ik met Celeste al op de eerste avond een intense discussie, half in het Spaans en half in het Engels, over de vraag of pizza met ananas een acceptabele combinatie is. Onze argumenten gingen compleet langs elkaar heen en de rest van het huis lag in een deuk.
Sportief
De week vloog voorbij en voor ik het wist, was het alweer tijd voor de eerste schooldag. Een klein nadeeltje aan de fantastische locatie met het strand om de hoek, is het feit dat de universiteit precies aan de andere kant van de stad ligt. Ik had het sportieve voornemen om aan mijn conditie te werken en tegelijkertijd geld te besparen door me in te schrijven bij Bicicas, een lokaal bedrijf dat fietsen leent. Bicicas heeft meerdere stations in de stad waar je een fiets kunt pakken, die je twee uur lang mag gebruiken en vervolgens terugzet op het dichtstbijzijnde station.
Volgens Google Maps was het 30 minuten fietsen naar de universiteit, maar de app was vergeten te vermelden dat de weg grotendeels heuvelop gaat. Dat in combinatie met het feit dat ik geen idee had waar het lokaal zich bevond, zorgde ervoor dat ik tien minuten te laat compleet buiten adem binnenviel bij de les Conflict & the Structure of Negotiations. Ik had net mijn laptop opengeklapt, toen iedereen om me heen alweer begon in te pakken. Ik vroeg aan het meisje naast me wat er aan de hand was, waarop ze antwoord gaf in onverstaanbaar snel Spaans. “Hablas Inglés?” vroeg ik met een moeilijk gezicht. In gebroken Engels legde ze me uit dat de eerste ‘les’ voornamelijk een presentatie was van het vak. Nou ja, had ik in elk geval geen belangrijke theorie gemist.
“Así va España,” antwoordde hij. “Dat is een uitdrukking die we in Spanje gebruiken voor zaken die op een vreemde manier geregeld zijn zonder aanwijsbare reden. Dat komt hier namelijk nogal vaak voor."
Een onbekende taal
Bij de les Sociology of Business begroette de leraar ons in de richting van “Buenos diaz grawaplagrapgrap”, waarna hij druk begon te praten in een voor mij onbekende taal. De jongen naast me, een Erasmus-student uit Italië, keek me verschrikt aan. “Oh nee, de les is in het Valenciaans, het lokale dialect.” Ik zag al helemaal voor me hoe ik alwéér mijn vakkenpakket kon wijzigen… Na de les bleef ik samen met de andere Erasmus-studenten om uit te leggen dat we geen woord Valenciaans verstonden. Gelukkig begreep de docent onze situatie en hij beloofde ons een Word-document te mailen met de theorie in het Spaans uitgeschreven. Misschien zou het dan toch nog allemaal goed komen.
Ik heb één les in het Engels, Organisational Design & Change, dat gaat over veranderingen en innovaties binnen organisaties en verschillende leiderschapsstijlen. Erg interessant en dankzij het Engels makkelijk te volgen. Mijn andere lessen zijn in het Spaans. In mijn eerste week kon ik bij de meeste vakken de grote lijnen volgen van het verhaal en herkende ik in elke zin wel een paar woorden, maar ik snapte niet altijd wat er met de context bedoeld werd. Ik hield me staande door Google Translate standaard open te hebben op mijn computer en als een gek elk woord op te schrijven dat me bekend voorkwam, voor het geval dat ik er later wél wijs uit zou kunnen worden.
Así va España
Opeens had ik een mailtje van ene Giovanni, die me welkom heette op de universiteit en zei dat ik bij hem terecht kon met al mijn vragen. Het duurde even voordat ik snapte ik dat hij mijn mentor was, een student van de universiteit die was aangewezen om mij en een aantal anderen wegwijs te maken op de school. Via hem leerde ik weer andere studenten kennen, een groep mensen uit Italië en Venezuela. We praatten over de verschillen in politiek en onderwijs tussen Nederland, Spanje, Italië en Venezuela.
Giovanni legde me ook uit waar ik een tramkaart kon halen met een speciale korting: tien ritten voor maar zes euro. Ideaal voor wanneer het te hard regende om de fiets te pakken. Hiervoor moest ik alleen wel op zoek naar de dichtstbijzijnde tabakshop. “Dat vind ik wel heel apart,” zei ik. “Dat je naar een tabakshop moet om een tramkaart te halen, omdat ze die niet gewoon op het station verkopen.” “Así va España,” antwoordde hij. “Dat is een uitdrukking die we in Spanje gebruiken voor zaken die op een vreemde manier geregeld zijn zonder aanwijsbare reden. Dat komt hier namelijk nogal vaak voor. Zo is het bijvoorbeeld geen probleem om je mobiel te gebruiken tijdens het fietsen of door rood te fietsen als er geen verkeer aankomt, maar als je op de fiets zit met oortjes in, kun je dan wél weer een boete verwachten.”
Rollercoaster
Kortom: mijn eerste week op de universiteit was een rollercoaster, maar ik ben zeker blij met mijn keuze. Mijn vakken zijn inhoudelijk heel interessant en ik zie het als een uitdaging om uit elke les meer woorden op te vangen dan de vorige. Nu ben ik extra dankbaar voor mijn huisgenoten, met wie ik in het Spaans communiceer, en de serie ‘La Casa de Papel’ op Netflix. Mijn doel is om aan het einde van deze minor vloeiend Spaans te spreken, ik ben benieuwd hoe dat zal verlopen…
