Studeren met… een onzichtbare ziekte: hoe de klasgenoten van Eline haar leven hebben gered
“Op het moment dat onze trein een noodstop moest maken door een ongeval op het spoor, voelde ik weer een aanval aankomen.” Dat is het moment waarop Eline van Effrink en haar klasgenoten de ervaring van hun leven meemaakten. Met haar verhaal wil Eline laten zien dat je, ondanks dat je ziek bent en iets heftigs meemaakt gedurende je studie, er genoeg mogelijkheden zijn om het toch te halen.
Hoi Eline, zou je jezelf willen voorstellen?
“Zeker. Ik ben 18 jaar en ik zit in het tweede jaar van de opleiding Hotel Management in Apeldoorn. Nadat ik mijn havo-examens had gedaan, kreeg ik mijn eerste anafylactische shock, waardoor mijn leven in gevaar kwam.”
Wat is een anafylactische shock?
“Dat is een ernstige allergische reactie in het lichaam die meestal voortkomt uit een voedselallergie, zoals een notenallergie. Bij mij bleef dat aanhouden, ondanks dat er op dat moment geen allergie was waar mijn lichaam op reageerde. Tijdens een anafylactisch shock krijg je een zwelling in het gezicht en je keel, waardoor je stikt en je bloeddruk heel snel daalt, wat heel gevaarlijk is en waardoor je uiteindelijk in een shocktoestand belandt.”
Deze aanvallen kwamen uit het niets opzetten?
“Ja. Ik heb wel voedselallergieën, waarvoor ik altijd een EPI-pen bij me heb, voor het geval ik iets van noten binnenkrijg. Dan kan ik met de EPI-pen handelen. Maar tot mijn eerste anafylactische shock heb ik die pen nooit hoeven te gebruiken. Toen ik klaar was met mijn havo-eindexamen, twijfelde ik heel erg of ik wel moest doorstuderen. Ik had elke drie weken een aanval, wat ontzettend zwaar was voor mijn lichaam. Ik wist niet of studeren op dat moment geschikt was. Het is een levensbedreigende ziekte, waarbij ik afhankelijk ben van anderen. Want op het moment dat ik een anafylactische shock krijg, moeten andere mensen handelen en mij adrenaline toedienen.”
Heb je bij Saxion al eens een aanval gehad?
“Nee, niet bij Saxion, wel in de trein. Op 8 december zat ik in de trein met mijn klasgenoten. We waren klaar met een college en reisden naar huis. Op het moment dat onze trein een noodstop moest maken door een ongeval op het spoor, voelde ik een aanval aankomen. 112 werd gebeld, maar omdat we stil stonden op een plek die niet te bereiken was door hulpdiensten, hebben mijn klasgenoten mij moeten helpen om mij in leven te houden. Het heeft relatief lang geduurd voordat de hulpdiensten ons konden bereiken. Mijn klasgenoten hebben mij ondertussen stabiel gehouden en mij adrenaline gegeven, waardoor mijn hart niet tot stilstand kwam.”
We hadden getraind hoe we moesten handelen als het op school zou gebeuren, maar we waren volledig onvoorbereid toen het in de trein gebeurde.
Hoe wisten jouw klasgenoten hoe ze moesten handelen?
“Gelukkig had ik ze geïnformeerd over mijn situatie. Daarom wisten ze enigszins wat ze moesten doen. Eén vriendin is toen met mij meegegaan in de ambulance en heeft mij naar de intensive care gebracht. Dat gevoel wat wij met z’n zessen in de trein hebben ervaren, is niet te verwoorden. We hebben een intense band gekregen.”
Hoe ervaar jij de anafylactische shock?
“Ik ben dan buiten bewustzijn, dus heel veel weet ik er niet van. Wat er eigenlijk gebeurt, is dat mijn huid en keel zwellen. Ik word dan erg duizelig en ik verlies langzaam mijn bewustzijn en aanpreekbaarheid. Mijn bloeddruk wordt minder en er gaat minder bloed naar mijn hart, dus mijn hart gaat langzamer kloppen. En de adrenaline zorgt ervoor dat mijn vitale functies op gang komen en mijn hart het niet begeeft.”
Hoe voel je de shock aankomen?
“Ik word vaak wat warrig en ik voel mijn huid opzwellen. Op een gegeven merk ik dat ik geen adem krijg en word ik duizelig. Dat gebeurde ook in de trein. We hadden getraind hoe we moesten handelen als het op school zou gebeuren, maar we waren volledig onvoorbereid toen het in de trein gebeurde. We konden niet zo heel veel doen.”
Je bent een grote inspiratie, want hoe doe je dat met studeren?
“Het begin van mijn studie was heel zwaar. De eerste paar weken heb ik lessen gevolgd vanuit het ziekenhuis en pas later ben ik naar school gegaan. Ik ben op de intensive care opgenomen en heel vaak met de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd en daar een aantal weken gebleven. Inmiddels ben ik sinds een paar maanden stabiel. Ik wil mijn verhaal doen omdat ik mensen wil laten zien dat ondanks dat je ziek bent of iets heftigs meemaakt gedurende je studie, er genoeg mogelijkheden zijn om het wel te halen. Ook al had ik op de intensive care gelegen en ook al moest ik nog bijkomen van het hele proces, ik wilde altijd heel graag doorgaan met school.
Ik weet nog dat ik weer op de intensive care lag en ik mijn cijfer terugkreeg. Dat was een 8 voor marketing en iedereen was zo blij voor mij. Dat zijn wel de dingen die ervoor zorgen dat je toch graag door wilt gaan. Ik heb hele betrokken klasgenoten waarvan ik heel veel lieve appjes kreeg en dat geeft gewoon zoveel steun. Ook vanuit het docententeam kreeg ik enorm veel steun. In het bijzonder van mijn studieloopbaanbegeleider Niek.”
Het ergste was dat ik heel angstig was dat het weer zou gebeuren. Gelukkig heeft Saxion daar een heel fijn plan voor opgesteld.
Hoe gaat het proces na een aanval?
“De intensive care op zichzelf was al een hele ervaring. Ik zag mensen die naast mij overleden en daar heb ik wel een stresssyndroom aan overgehouden. En je krijgt natuurlijk zoveel medicatie, dat het best veel met je lichaam doet. Daardoor merk ik dat ik minder belastbaar ben en soms snel afgeleid kan raken. Maar het ergste was dat ik heel angstig was dat het weer zou gebeuren. Gelukkig heeft Saxion daar een heel fijn plan voor opgesteld. De bedrijfshulpverleners waren heel betrokken en spraken mij vaak aan om te checken hoe het met mij ging. Mijn klasgenoten waren ook bewust van mijn situatie en uiteindelijk zorgen die dingen ervoor dat de angst wordt gereduceerd.”
Hoe heb je dit in combinatie met school kunnen doen?
“Ondanks dat ik vaak in het ziekenhuis lag, was ik heel betrokken bij groepsopdrachten en droeg ik mijn steentje bij. Juist omdat ik niet bij de les aanwezig was, wilde ik het zo graag begrijpen. Dan verdiepte ik mij extra in de stof, waardoor ik mijn tentamens altijd goed maakte. Uiteindelijk heb ik mijn propedeuse gehaald zonder herkansingen!”
Vertel je het ook gelijk aan de mensen in je omgeving?
“Ik praat er niet veel over en mensen kunnen het natuurlijk niet aan me zien. Het is een onzichtbare ziekte die ik met me meedraag. Daarom vind ik het wel fijn om het te vertellen aan de mensen met wie ik samenwerk, bijvoorbeeld. Ik leg mijn groepsgenoten uit wat mijn situatie is en daarmee schep ik ook duidelijke verwachtingen en weten zij ook wanneer ze op mij kunnen rekenen. Als je maar open en eerlijk blijft communiceren met mensen, dan voorkom je misverstanden.”
Heb je tips voor studenten die ook veel moeten missen door een persoonlijke situatie?
“Het is het vervelendste wat me ooit is overkomen, maar ook weer het mooiste. Het vereist veel discipline en het belang van plannen is groot. En het allerbelangrijkste is het goed communiceren met de docenten. Als je iets hebt gemist, mail de docenten en maak een voorstel om het in te halen. Maak tactische planningen en plan niet alles te strak op elkaar. Het is belangrijk om je rust te nemen en ook dát in te plannen.”
Het Saxion StudieSuccesCentrum biedt voorzieningen om studenten zo succesvol mogelijk te laten studeren. Van online coaching en individuele begeleiding tot trainingen en workshops over persoonlijke ontwikkeling, effectief studeren, taal en studiekeuze en van carrière tot sport en cultuur.