“Het leek me altijd al ontzettend leuk om ergens conciërge te zijn. Of huismeester, zoals we dat bij Saxion noemen. Toen ik destijds op een vacature bij Saxion werd geattendeerd, besloot ik direct te solliciteren. Inmiddels zijn we vijftien jaar verder. Ik heb geen moment spijt gehad en me ook geen moment verveeld. Geen dag is hier hetzelfde.” Sait Cakir zit op de praatstoel, aan het eind van een drukke werkdag in Enschede. Nee hoor, hij hoeft nog niet direct naar huis. “Vraag maar raak, ik vind het leuk om over m’n werk te vertellen.” Dus gaan we van start.
Na zijn middelbare school werkte Sait als metselaar in de bouw en vervulde hij ploegendiensten in de verpakkingsindustrie. Maar het beroep van huismeester zat altijd in z’n achterhoofd. Eenmaal in vaste dienst bij Randstad werd Sait in 2010 geattendeerd op de vacature van huismeester bij Saxion. Hij bedacht zich geen moment, solliciteerde en kreeg de baan. Inmiddels vinden we hem op de hoofdlocatie van Saxion in Enschede, waar hij met twee collega-huismeesters verantwoordelijk is voor alle etages van de vleugels Wolvecamp en Schierbeek. “Dat zijn grote afdelingen. We lopen wat af, ik kom wel aan m’n beweging, hoef er echt niet bij te sporten,“ aldus Sait, met een onvervalste Twentse tongval.
Altijd bezig
Die tongval…stond zijn wieg ook in Twente? “Nee, dat niet. Ik ben Arameeër en kom uit het zuidoosten van Turkije, bij de grens met Syrië. We woonden in een kleine, zelfvoorzienende gemeenschap met dertig huizen. In 1979 werd de situatie daar onrustig, waardoor we met ons gezin moesten vluchten. Ik was acht jaar oud en kan me de dag waarop wij vertrokken van moment tot moment herinneren. Zoiets heeft enorme impact.” In Hengelo woonde Sait met zijn ouders, broer en zus een jaar bij een bevriend gezin. Met z’n allen in één woning, zes kinderen op een slaapkamer. Het was niet altijd makkelijk, vertelt hij. “Maar we waren vooral ontzettend dankbaar met een dak boven ons hoofd. Na drie jaar kregen we de Nederlandse nationaliteit. Inmiddels hadden we ook een eigen woning.” Na de basisschool stroomde Sait door naar het Ichthus College in Hengelo. Maar in de vierde klas van het vwo sloeg de verveling op school toe. Hij kon goed leren, maar had ook een krantenwijk én een bijbaan bij de supermarkt in het dorp: “Ik was altijd bezig, best een vlijtige jongen. Eigenlijk vond ik werken veel leuker en spannender dan studeren. Dus ging ik van school af. Aan het werk.”
We lopen wat af, ik kom wel aan m’n beweging, hoef er echt niet bij te sporten
Persoonlijk contact
Fast forward naar 2010, toen Sait voor het eerst zijn huismeesters-tenue van Saxion aantrok. Hij voelde zich vanaf dag één thuis op onze hogeschool. Ook hier kon hij “aan de slag met zijn handen, praktisch aanpakken en werken met mensen,” zoals hij het omschrijft. “Ik heb zoveel plezier in mijn werk. Na elke vakantie heb ik weer zin om aan de slag te gaan. Zo vind ik het contact met de studenten erg leuk. Bij Saxion hebben we in mijn beleving weinig problemen met studenten. Ze zijn voor mij ook klanten, net als medewerkers. Zonder studenten waren wij hier ook niet, denk ik altijd. Als je elkaar met respect behandelt, krijg je daar ook heel veel voor terug. Net als in het leven. Op mijn afdeling ken ik bijvoorbeeld leden van alle studentenverenigingen. Ik loop graag bij ze binnen voor een kop koffie. Toen ik een tijdje ziek was, namen ze zelfs persoonlijk contact met me op. Dat was hartverwarmend.”
Van bhv tot liftbevrijding
Mogelijkheden tot ontwikkeling zijn er volop, vertelt hij. Zo zijn er bijscholingen op het gebied van bhv, liftbevrijding en elektra. Als ploegleider is Sait verantwoordelijk voor de coördinatie van bhv-gevallen op zijn twee afdelingen. “Als ik word opgepiept, pak ik mijn hesje en porto en ben ik snel ter plekke. Bijvoorbeeld als iemand zich onwel voelt, of wanneer er sprake is van een val in een trapportaal. Ter plekke maak ik een inschatting van de situatie en coördineer ik eventuele aanvullende acties. Daar oefenen we twee keer per jaar voor. Net als voor liftbevrijding. We bieden eerstelijns hulp, als mensen vastzitten, zodat ze niet hoeven te wachten op een liftmonteur. En als vop’er zijn we voldoende onderricht persoon bij het uitvoeren van kleine herstelwerkzaamheden op het gebied van elektra.”
Sait Cakir: "Zonder studenten waren wij hier ook niet, denk ik altijd. Als je elkaar met respect behandelt, krijg je daar ook heel veel voor terug. Net als in het leven."
Dankbaarheid
Afwisseling genoeg, zo blijkt uit de verhalen die Sait deelt. Maar wat vindt hij het allerleukst aan zijn werk? “Ik krijg een kick als ik mensen help en daar een stuk dankbaarheid voor terugkrijg. Dat doet me oprecht plezier. Het zit denk ik in mijn karakter. Ik ben altijd wel een behulpzaam persoon geweest. Als ik mensen blij kan maken, krijg ik daar energie van. In zo’n grote hogeschool laten mensen regelmatig per ongeluk iets liggen in een lokaal. Als ik daarover gebeld word, ga ik er direct achteraan. Een telefoon, een SD-kaart. Je kunt je voorstellen hoe dankbaar studenten zijn, wanneer we als huismeesters zoiets terugvinden en veiligstellen. Het zijn kleine daden, die heel veel plezier opleveren. Daar doe ik het voor.”
Werkplezier
Sait vind dat hij bij Saxion veel regie heeft op zijn loopbaan. Hij ziet voldoende ontwikkelingsmogelijkheden, maar is eigenlijk ontzettend blij met zijn huidige functie en takenpakket. “Bij het plan- of beoordelingsgesprek zeg ik altijd: je kunt me alles aanbieden, maar ik blijf huismeester. Ik hoef geen promotie. Werkplezier is voor mij meer waard dan duizend euro extra salaris. Juist vanuit deze functie wil ik iets bijdragen aan onze organisatie. Wat heb ik eraan als studenten en medewerkers ontevreden zijn? Als dingen kapot zijn en niet worden gemaakt of vervangen? Samen met mijn collega’s doe ik mijn best om alles zo snel mogelijk te regelen en onze klanten tevreden te houden. Met blije medewerkers draait Saxion ook beter.”
Een telefoon, een SD-kaart. Je kunt je voorstellen hoe dankbaar studenten zijn, wanneer we als huismeesters zoiets terugvinden en veiligstellen. Het zijn kleine daden, die heel veel plezier opleveren.
Courgettes en tomaten
Maar dan zit de werkdag er toch echt op. Sait pleegt zo meteen nog één beloofd telefoontje naar een collega die tijdens ons gesprek belde. Dan is het tijd om naar huis te gaan, naar Gildehaus waar hij sinds vier jaar woont. “Dat is vlak over de grens, bij De Lutte. Een klein dorp waar iedereen hetzelfde dialect spreekt en Nederlanders en Duitsers elkaar perfect kunnen verstaan. Ik heb m’n huis helemaal verbouwd. Klussen is echt een hobby, net als het onderhouden van m’n moestuin. Komkommers, pompoenen, knoflook…. Dit jaar gingen de tomaten te snel kapot, door de regen. M’n courgettes en aardappels deden het beter. Maar ik heb zo’n enorme oogst dat ik er veel van weggeef. Ik ben gewoon graag in mijn tuin, dan is m’n hoofd helemaal leeg. Niet dat ik dat nodig heb. Ik heb namelijk helemaal geen stress, hier op het werk. Als ik tot mijn pensioen bij Saxion kan blijven, ben ik een gelukkig mens.”
Fotografie: Thomas Busschers - Dienst Marketing Communicatie
Wil jij verschil maken voor de wereld van morgen?
Bekijk onze vacatures