Stage om de hoek? Nee joh, gewoon in Oeganda!

De één kiest voor een stageplek om de hoek, de ander kiest ervoor om het iets verder weg te zoeken. De 20-jarige Zoë zit dus sinds kort in Oeganda, maar kan het nu iedereen al aanraden.

Maar euh… dat is toch best wel spannend?!

“ Ik hoor van heel veel mensen dat ze het super vet vinden dat ik nu voor vijf maanden in Oeganda zit, maar dat ze het zelf niet zouden kunnen. Het feit dat ik nu in een internationale omgeving zit, is wat mij het meeste heeft bijgebracht gedurende de drie jaar dat ik Social Work studeer. Want opeens vallen alle hoorcolleges, werkcolleges op zijn plek! En leven in een ander land is fantastisch, je leert zoveel over jezelf, je wereld is zoveel kleuren rijker aan het einde van je reis. Durf te doen! Pak door, geef niet snel op en geniet van elke dag want voor je het weet ben je weer terug in Nederland.“

Dat klinkt inspirerend! Bij welke organisatie loop je stage?

“Ik loop stage bij de stichting JoyKare in de stad Mukono in Oeganda. JoyKare is een opvoedcentrum voor jongeren met een stoornis/beperking.  Het is  één van de weinige plekken in het land waar kinderen met een beperking, stoornis of gedragsproblemen veilig zijn.”

En heb je al iets belangrijks geleerd?

“Ik heb het meeste geleerd van de kinderen en hun oordeelvrijheid. Want het mooiste aan kinderen is, dat kinderen puur zijn. Er is nog geen vooroordeel, het draait om plezier maken, grapjes uithalen en lol hebben.  Daar kunnen wij als volwassenen nog veel van leren. Als wij nou eens onze vooroordelen opzij  zouden zetten en net zoals kinderen elkaar met openheid tegemoet treden, dan zou de wereld er heel anders uitzien."

In Oeganda rust er nog een flink taboe op kinderen met een stoornis of beperking.  Zoë vertelt dat ze bijvoorbeeld tijdens een bezoekje aan de lokale markt te maken hebben met fronsende blikken en weggedraaide hoofden.  “Maar wanneer we naar buurtscholen gaan met de kinderen van JoyKare, dan zien de kinderen onderling geen verschil. Zij zien een nieuw speelmaatje die vast ook wel mee zou willen doen met tikkertje.”

Best heftig zeg! Hoe gaan jullie daar bij JoyKare mee om?

“Mijn stageplek is super bijzonder omdat JoyKare als primaire behandelingsmethode ‘liefde’  gebruikt Deze kinderen hebben vaak amper of zelfs helemaal geen liefde gehad. Ontzettend triest eigenlijk. Bij JoyKare draait het allemaal om liefde, acceptatie en JOY!”

Een week in het leven van…

De week van Zoë ziet er als volgt uit: van maandag t/m vrijdag wordt er gewerkt aan het ontwikkelen van de skills van de kinderen. Social Skills, Self Help Skills en Practical Skills. Het draait allemaal om het leren zelf te doen, natuurlijk met de nodige ondersteuning. Want deze kinderen zijn vaak lange tijd ontzettend onderschat en hebben daar begeleiding bij nodig.  Bijvoorbeeld tijdens lessen in persoonlijke hygiëne, voedsel bereiding, sociale situaties maar ook vakken over het lichaam, de community, vervoersmiddelen, voedselsoorten. Het draait allemaal om het vergroten van de zelfredzaamheid, in een veilige en gezellige setting. Naast leren is er ook tijd is voor een spelletje.

“Misschien wel het belangrijkste deel van mijn stage zijn de uitstapjes in de community. Dus naar de markt, de winkel, de kapper, buurtscholen en community huizen. Het stigma rondom deze kinderen moet veranderen, niet de kinderen zelf. Bij JoyKare veranderen we de kinderen niet, de kinderen verbeteren zichzelf. Daarom werken we nu hard aan het laten zien dat deze kinderen ook heel goed kunnen spelen, lol maken, grapjes uithalen, herrie schoppen en vrienden maken. Want ook al hebben deze kinderen ‘special needs’,  zo ‘special’ zijn ze eigenlijk niet!”

En wat zijn nou de allermooiste momenten?

“Ik vind het heerlijk om met de kinderen nieuwe dingen te doen. Ze zitten vol energie en verwondering. Vorige week heb ik samen met de kinderen een rondje gereden in een auto. Voor één van de kinderen was dit de eerste keer in een auto. Hij kon bijna niet stil blijven zitten in de stoel, de gordel, het knopje van de ramen, de rugleuning, alles werd in beweging gezet. Vol verwondering kon je hem horen kieren op de achterbank. Of wanneer je ze mee neemt naar de supermarkt en ze alles aanwijzen: dat wil ik! En dat! En dat! Oooooh en die koekjes ook! Alles is zo nieuw en ze zijn zó ontzettend nieuwsgierig. Wanneer ik al die glimlachjes zie, dan voel ik mij het gelukkigst hier.”

Het is vast niet altijd rozengeur en maneschijn. Is het soms ook niet ontzettend heftig?

Het breekt mijn hart wanneer ik de verhalen van de kinderen hoor. Eén van ‘mijn’ kinderen is vanaf Gulu naar de stichting in Mukono gebracht. Dat is een rit van 9 uur! Hij lag thuis  In Gulu lag deze jongen in de bosjes en werd er af en toe wat eten naar hem gegooid. Zijn familie wilde hem niet meer in huis hebben, hij werd behandeld als een hond. Toen hij bij JoyKare aankwam kon hij niet normaal eten, het slijm droop uit zijn mond en hij wilde constant vluchten omdat hij bang was voor alles en iedereen. Nu is hij al meer dan een jaar bij JoyKare en als ik kijk naar de jongen die toen binnenkwam en de jongen die ik nu elke dag zie, dan zie je de kracht van liefde! Hij begroet me met een knuffel, geeft een high five en een big smile… Dat geeft je zoveel energie!

Maar ik realiseer me heel goed dat deze jongen heel veel geluk heeft  gehad en dat er nog heel veel kinderen in Oeganda zijn die achter gesloten deuren leven omdat de ouders zich voor ze schamen. Dus dat doet aan de andere kant ook veel pijn. En juist daarom is het zo belangrijk om deze kinderen in de community te laten meedoen, zodat mensen zien dat ondanks dat ze misschien een beetje anders zijn, ze er wel gewoon bij horen. 

Het thuisfront doet mee!

Naast er ervaring die Zöe in Oeganda opdoet is er één ding wat ze ook ontzettend bijzonder vindt: de steun van de mensen thuis.

“Ik schrijf op Facebook veel verhalen over mijn kinderen. Over onze uitstapjes, de schoolse activiteiten en zondagschool. In mijn eerste maand hier in Oeganda besloot ik dat het tijd is voor een medische check-up van de kinderen. We hadden net een nieuw meisje in de groep en om de veiligheid van iedereen te waarborgen is het belangrijk om bepaalde dingen te checken. Tijdens het bezoek aan de dokter bleek dat één van de kinderen een operatie aan zijn been nodig had. Dit was die jongen die uit een onveilige situatie in Gulu kwam. Ik besloot om hier over te schrijven op Facebook en kreeg zó veel reacties van mensen die wilden helpen door een bijdrage te leveren voor de operatie. Binnen twee weken tijd hadden de mensen thuis in Nederland genoeg geld opgehaald om hier in Oeganda het leven van een 13 jarige jongen te veranderen. Dit was zonder de steun van alle lieve mensen thuis nooit mogelijk geweest! Dan realiseer je je weer hoe bijzonder het eigenlijk is dat we elkaar kunnen helpen, zelfs al zit je duizenden kilometers van elkaar af.

Oproepje!

JoyKare zoekt nog erg enthousiaste, nieuwsgierige en gedreven studenten Social Work die tijdens hun tweede of derde leerjaar een onvergetelijke ervaring willen opdoen.

Zoë omschrijft het als volgt:

“Als je klaar bent voor de uitdaging van je leven, in een hele hechte organisatie die als familie aanvoelt, dan is dit de plek waar jij moet zijn! Ben jij klaar om die Social Work skills eens écht in te gaan zetten: JoyKare wacht op je! “

Nieuwsgierig geworden?

Voor meer informatie kun je terecht bij Nursel Akdeniz, docent eerste fase Social Work.