Blog: Netwerkbingo aan de East River

Als je in New York bent, moet je er alles uit halen wat erin zit. Dat is de gedachte van vrijwel iedereen die met een visum hierheen is gekomen voor een stage, studie of werk. Als zogenaamde exchange visitor word je dan ook regelmatig via de mail aangemoedigd om deel te nemen aan culturele activiteiten. Zo ontvingen we dit weekend een uitnodiging om vrijwilligerswerk te doen bij de bekende NYC Marathon. De dag van tevoren was er een netwerkborrel georganiseerd voor alle vrijwilligers.

Dit klonk als een mooie gelegenheid om andere stagiaires, trainees en au pairs te leren kennen. Ik was nog nooit eerder bij een officiële netwerkborrel geweest, dus ik had geen idee wat ik ervan moest verwachten. Maar je netwerk uitbreiden in een stad als New York is natuurlijk nooit verkeerd, dus Sanne en ik hadden ons aangemeld.

Bingo 

De netwerkborrel vond plaats in het United Nations Plaza aan de East River. De ruimte was versierd met vlaggen uit zoveel mogelijk verschillende landen en mijn aandacht werd gelijk getrokken door de lange tafel bij het raam, bedekt met een uitgebreide keuze aan culturele hapjes. Het uitzicht was fantastisch: vanaf de bovenste verdieping keken we neer op de rivier en de skyline van Brooklyn. 
Mensen stonden in groepjes bij elkaar te praten. Gelukkig hadden de bedenkers van het evenement een spel bedacht om het ijs te breken: iedereen kreeg een bingokaart waarop je eigenschappen kon aankruizen, zoals ‘spreekt meer dan 3 talen’, ‘is in meer dan 5 landen geweest’ en ‘loopt mee in de marathon’. De bedoeling was om zo snel mogelijk je kaart vol te krijgen door met mensen in gesprek te gaan. Wie de meeste eigenschappen aangekruisd had, kon een prijs winnen. De prijs zelf was nog even een verrassing.

“Laten we eerst maar eens eten halen,” stelde ik voor.
We stonden in de rij voor het eten toen er twee meisjes naar ons toekwamen. Op hun naamkaartje zag ik dat ze allebei au pair waren, de één uit Spanje en de ander uit India.
“Zeg alsjeblieft dat één van jullie een tweelingzus heeft,” zei het meisje uit Spanje. “Ik heb mijn kaart bijna vol, maar tot nu toe lijkt niemand hier de helft van een tweeling te zijn.”
“Ik helaas ook niet. Maar ik spreek wel vier talen,” zei ik met een blik op de nog openstaande vakjes op haar kaart. “Speel jij dan toevallig een muziekinstrument?”

Nederlanders

De exchange visitors op de netwerkborrel kwamen echt overal vandaan: het duurde niet lang voor ik mensen sprak uit Peru, Vietnam en Nieuw-Zeeland. De meesten waren als au pair naar New York gekomen, maar ik praatte ook met een aantal studenten en met mensen die hier al jaren werkten. Het was grappig hoe pretty much iedereen dezelfde motivatie had om naar New York te komen: “Ik wilde altijd al een tijdje in deze stad wonen en nu had ik eindelijk een reden”.
“Are you Dutch?” vroeg een jongen die random langs me heen liep terwijl ik telde hoeveel vakken ik nog moest aankruizen om de kaart vol te krijgen.
“Wat? Kun je dat aan mijn gezicht zien ofzo?” zei ik stomverbaasd.
Hij begon te lachen. “Oké, dat was oprecht een wilde gok.” Hij was hier met een groep uitwisselingsstudenten, allemaal uit Nederland, Duitsland en Oostenrijk. 

Toen was het tijd voor de presentatie. Naast exchange visitors kwamen ook vertegenwoordigers van het US Department of State aan het woord, de organisatie die het exchange program mogelijk had gemaakt, en van Road Runners, de organisatoren van de NYC marathon. Een vrouw vertelde een emotioneel verhaal over haar dochter die meedeed aan een uitwisselingsprogramma als au pair: hoewel ze het moeilijk vond dat haar dochter zo ver weg was, was ze heel blij dat ze wist dat ze in goede handen was.
De bingo hadden we helaas niet gewonnen. Jammer, ging dat mooie knalblauwe t-shirt aan onze neus voorbij.

Nieuwe Instagram-volgers

We maakten nog snel een paar professionele foto’s van elkaar bij de ‘Storytelling Wall’, de fancy decorstukken die voor de gelegenheid waren neergezet, en voegden onze nieuwe vrienden toe op Instagram (ook iets typisch hier: in plaats van nummers uitwisselen voeg je elkaar toe op social media). Toen was het alweer tijd om te gaan, maar natuurlijk moesten we eerst nog even een uitgebreide photoshoot houden bij de East River, want de zonsondergang was te mooi om niet vast te leggen.

Ik kan niet zeggen dat ik na deze middag mijn ‘netwerk’ gigantisch heb uitgebreid, maar het was zeker leuk om de vrijwilligers voor de marathon te ontmoeten. En ik had er weer heel wat nieuwe Instagram-volgers bij. 

Mijn naam is Daphne Striekwold en ik ben derdejaars student International Business. Dit semester loop ik vijf maanden lang stage in the City That Never Sleeps: New York. Via dit blog zal ik jullie om de paar weken updaten over het werken bij een internationaal marketingbureau, het verblijf in Webster Apartments en natuurlijk het leven in New York City!