Mike Semmekrot studeerde afgelopen zomer af van de opleiding Bedrijfskunde. Zijn welverdiende vakantie besloot hij in te vullen met wat hij het liefste doet: vrachtwagen rijden. Deze zomer stond er wel een hele bijzondere rit op de planning, hulpgoederen afleveren in Oekraïne. De verwoestende sporen van de oorlog waren tijdens de route duidelijk zichtbaar. “We zagen overal beschoten panden en waarschuwingen voor mijnen.”
Mikes liefde voor vrachtwagen rijden begon al op jonge leeftijd. “Bij het ROC heb ik de opleiding Transport en Logisitiek manager gevolgd. Daarnaast heb ik op mijn achttiende mijn vrachtwagenrijbewijs gehaald. Vanaf dat moment reed ik in mijn vrije tijd en vakanties als vrachtwagenchauffeur.” De opleiding in transport vond Mike leuk, maar dat wilde hij niet zijn hele leven doen. Hij besloot door te studeren en koos voor de opleiding Bedrijfskunde. Tijdens zijn gehele studie Bedrijfskunde is Mike blijven rijden als bijbaan. “Ik had gehoopt dat ik het vrachtwagen rijden na die periode wel gezien had.” Dat gebeurde niet. Toen Mike zijn diploma ophaalde, wist hij dat hij nog een tijdje door wilde gaan als fulltime vrachtwagenchauffeur.
Naar Oekraïne
Na het ophalen van zijn diploma reed Mike wel een heel bijzondere rit. Hij zou via het bedrijf Pollotrans samen met oud-collega Jordi hulpgoederen afleveren in Oekraïne. “We vertrokken op een maandag in oktober om middennacht vanuit Nederland. De hulpgoederen die we mee hadden, waren ingezameld via een inzamelingsactie van Pollotrans. We hadden onder andere zeepjes, matrassen, knuffels, kleding en fietsen bij ons.” De twee gingen de grens over bij Dorohusk en de eerste stop was in Zhytomyr. Hier werden de goederen die ze hadden meegenomen herverdeeld. “We hadden zes pallets aan zeepjes bij ons, daar heeft één dorpje niks aan. We lieten een deel van de zeepjes achter bij Zhytomyr en kregen medicijnen en voedsel mee op onze route.”
Mike Semmekrot: "We hadden zes pallets aan zeepjes bij ons, daar heeft één dorpje niks aan. We lieten een deel van de zeepjes achter bij Zhytomyr en kregen medicijnen en voedsel mee op onze route."
Rijden in oorlogsgebied
De verwoestende sporen van de oorlog waren tijdens de route duidelijk zichtbaar. “We moesten geregeld stoppen voor geïmproviseerde controle posten die overal uit het niks opdoken. De wegen waren verwoest en zonder ook maar enige straatverlichting was het een uitdaging om met de vrachtwagen van A naar B te komen.” Waar de heren zich eerst nog druk maakten of de vrachtwagen wel onder de brug paste, bleek bij aankomst de brug volledig weggevaagd te zijn. “We zagen overal beschoten panden en waarschuwingen voor mijnen. Dat zorgt wel voor een stukje besef.”
Geen angst
Niet alleen een brug waar de heren onderdoor moesten was opgeblazen, ook een brug waar ze overheen moesten, bestond niet meer. “We kwamen politie tegen en zij hebben ons over een noodbrug geholpen. Het was midden in de nacht en we moesten maar geloven dat de noodbrug onze zware vrachtwagen zou houden. Ik ben blij dat we de politie op het goede moment tegenkwamen.” Mike geeft aan zich de gehele tijd in Oekraïne niet onveilig te hebben gevoeld. “Je zet een knop om. Het is vooral belangrijk om rustig te blijven. Wel voelde ik een bepaalde adrenaline tijdens de gehele rit.”
Dankbare mensen
Vanuit het eerste dorpje reden de heren via Kiev naar Charkov. “Toen we daar aankwamen, werd ongeveer het hele dorp opgeroepen om ons te helpen met uitladen. We hadden niet de mooiste spullen bij ons en toch waren alle mensen super dankbaar. Dat vond ik heel bijzonder om te zien.” Op de foto’s zie je hoe alle mensen kwamen helpen. “Het kwam pas echt binnen toen ik zag hoe blij de kinderen waren met knuffels en speelgoed, daar sta je vooraf niet bij stil.”
"We hadden niet de mooiste spullen bij ons en toch waren alle mensen super dankbaar. Dat vond ik heel bijzonder om te zien."
Terug naar huis
Na een week vertrokken Mike en Jordi op maandag weer naar huis. Op de terugweg zouden de heren eventueel nog goederen vanuit Oekraïne mee naar Nederland nemen, maar dat ging niet door. “Omdat onze rit niet doorging, werd de boeking om de grens over te gaan uit het douanesysteem gehaald, dat was niet helemaal de bedoeling want nu konden we het land niet meer uit. Je opnieuw aanmelden om de grens weer over te gaan van Oekraïne naar Polen duurt elf dagen. We waren niet van plan om elf dagen in Oekraïne te wachten voordat we naar huis konden.” Via een omweg konden de heren het land uiteindelijk verlaten en via Roemenië en Hongarije richting Nederland rijden.
Voor-en-nadelen
In de laatste periode van zijn studie Bedrijfskunde maakte Mike een plan. Omdat hij het vrachtwagenrijden nog niet los wilde laten, is hij nu fulltime aan de slag als chauffeur. De interesse in vrachtwagens heeft hij niet van een vreemde. “Het zit in mijn genen, mijn moeder is in haar vrije tijd ook vrachtwagenchauffeur, mijn opa had zijn bus en vrachtwagenrijbewijs en ook mijn oom heeft zijn vrachtwagenrijbewijs.” Toch is Mike er nog steeds van overtuigd dat hij dit niet voor altijd fulltime wil blijven doen. “Vrachtwagen rijden heeft ook nadelen, het kost veel tijd, is vermoeiend en soms laat de hygiëne in de voorzieningen onderweg te wensen over. Toch is dit voor mij de perfecte manier om mijn hoofd leeg te maken en mooie dingen te zien. Op dit moment heb ik geen relatie of andere verplichtingen, dus zo maakte ik de overweging om er nu nog een tijdje mee door te gaan.”
