Rosanne praat met een coronacoach: ‘En ik ben vast niet de enige die dat nodig heeft’

Het is al zó vaak benoemd, maar dat maakt het niet minder waar: het zijn rare tijden om student te zijn. Enkel online colleges, nauwelijks contact met medestudenten en geen feestjes. Dat maakt de studententijd voor veel studenten niet alleen saai, maar ook zwaar.

Zo ook voor Integrale Veiligheidskunde-student Rosanne. Zij ontwikkelt begin dit jaar overspannenheidsklachten en krijgt een paniekaanval. Deels door haar studie, maar uiteindelijk vooral door een opstapeling van allerlei dingen. “Niks kán meer tegenwoordig”, legt ze in een videogesprek uit. “En alles moet. Voor corona ging je nog wel eens iets leuks doen met vrienden, maar dat is allemaal weggevallen. De druk werd uiteindelijk veel te hoog en ik raakte het overzicht kwijt. Ik wist op een gegeven moment gewoon niet meer wanneer ik iets moest inleveren of wanneer ik lessen had. Toen ben ik gaan kijken wat m’n opties waren.”

De praktijkondersteuner, een decaan, de studentenpsycholoog, ze komen allemaal voorbij. “En toen dacht ik: dat heb ik nou ook weer niet nodig. Uiteindelijk vertelde mijn studieloopbaanbegeleider over de coronacoach, dat die mij kon helpen met m’n motivatie. Dat was het enige waarvan ik dacht: ik meld me gewoon aan en kijk wel wat eruit komt.”

En dus wordt ze al snel gekoppeld aan een coronacoach, een ouderejaarsstudent Social Work of Toegepaste Psychologie die zich heeft aangemeld om een luisterend oor te bieden aan medestudenten. “Ik vond het ergens wel een beetje spannend. Je hebt een gesprek met een wildvreemde en dan mag je daar je problemen neer gaan leggen. Je weet natuurlijk niet wat je van diegene moet verwachten. Het zal je maar gebeuren dat je iemand krijgt die je echt niet mag.”

Verder helpen door een vraag te stellen

Die angst blijkt al snel ongegrond. Haar coronacoach is namelijk Feeke, die Toegepaste Psychologie studeert en de minor Studieloopbaancoaching volgt (“Die sluit hier perfect bij aan”). Zij merkt dat ze in coronatijd ook wel eens het overzicht kwijtraakt, mede doordat ze vanwege het ontbreken van de fysieke lessen niet altijd weet waar ze de juiste informatie kan vinden. “En als ik de dingen die ik leer op het gebied van studieloopbaancoaching kan toepassen en zo mensen kan helpen”, vertelt ze. “Dan doe ik dat graag. Dit traject leek me dus heel interessant.”

Feeke begeleidt in totaal drie studenten en hoopt in eerste instantie vooral hen een stapje verder te helpen. Toch ziet ze haar coronacoachschap ook als een leertraject voor zichzelf. “Dit is wat ik écht wil doen. Psycholoog worden is denk ik niks voor mij, dat gaat veel te diep. Ik merk dat ik veel beter werk als coach, omdat ik dat heel leuk vind. Ik heb met Rosanne bijvoorbeeld een paar keer een moment gehad dat ik een vraag stelde en ze er zelf al over na ging denken. Toen dacht ik: ah, je weet het wel. Het is heel leuk dat ik haar verder kan helpen door alleen maar een vraag te stellen.”

Ze merkt dat vooral plannen een ding is in coronatijd. “Maar ik heb ook studenten die gewoon zeggen: ik wil alleen maar even kletsen over school en mijn verhaal doen. Veel studenten hebben geen flauw idee wat dit traject precies inhoudt. ‘Ik moest toch íets doen’, zeggen ze dan. Daarom vraag ik voor elk gesprek: wat weet je van dit traject, wat wil je bereiken en wat verwacht je van mij? Vanuit daar ga ik aan de slag met de hulpvraag.”

Iemand die het écht begrijpt

En het gesprek tussen Feeke en Rosanne? Dat verliep hartstikke goed. De klik was er meteen. “Ik had ook het idee dat ik het met Feeke over alles kon hebben”, vertelt Rosanne. “Dat ze oprecht wilde helpen. Dat was heel fijn. We zijn nu drie weken verder en komende week hebben we het vierde gesprek. Het is écht heel anders dan dat je met een docent of praktijkondersteuner praat. Een student weet wat je doormaakt en hoe ze je kan helpen.” Feeke: “Dat merk ik aan alle studenten die ik begeleid. Die zeggen dat allemaal: ‘Zo fijn, iemand die het écht begrijpt.’”

En dus is Rosanne blij met haar coronacoach. “Ik heb een paar praktische tips gekregen waarmee ik aan de slag kan en ik heb het overzicht weer helemaal terug. Ik heb namelijk ADD en daardoor nauwelijks tijdsbesef. Normaal zit je bijvoorbeeld in de trein met andere studenten, waardoor je íets besef van tijd hebt. Dat was ik helemaal kwijt. En dan weet ik dus niet of ik drie uur bezig ben of een half uur. Dat heb ik ook weer terug, doordat we met het plannen aan de slag zijn gegaan. Ik denk dat dit echt iets is wat Saxion erin moeten houden, zodra corona voorbij is.”

Vast niet de enige

Haar klasgenoten weten waarschijnlijk niet dat ze een coronacoach heeft, maar áls ze dat zouden weten, zou Rosanne daar geen probleem mee hebben. “Integendeel. Ik zou het eerder aanraden. Ik heb er zelf tenslotte heel veel aan. Ik had echt de instelling: het gaat niet goed, ik heb hulp nodig, dus ik ga kijken of ik hulp kan vinden. En ik ben vast niet de enige die dat nodig heeft. Dus tegen de andere studenten zou ik juist zeggen: meld je aan.”

En met Rosanne? Dat komt wel weer goed. “Weet je wat heel fijn is?,” besluit Feeke. “Ik merk tijdens de gesprekken dat als ik Rosanne iets teruggeef, ze zelf al inziet: oh, dat is niet zo handig. Als ik zie hoe vaak ze tijdens de gesprekken zelf al tot inzichten komt, heb ik er alle vertrouwen in dat ze dit na het traject weer helemaal zelf kan.”